Mijn mijmeringen

"Als we nu samen op de foto gaan, dan snapt iedereen, echt iedereen, dat jij een gewone hond bent!", kakelde de kip opgewonden en ze stapte kordaat tussen de poten van de grote rottweiler. De grote hond keek verbaasd naar beneden en zei niets. "Houd je kop omhoog, anders kreukt mijn kam", mompelde de kip. Ze streek met haar snavel door haar verenpracht, zodat alle veertjes dezelfde kant op lagen. "Ja, nu mag je de foto maken" kakelde ze tegen de vriendelijke fotograaf. Sindsdien lopen ze vaker samen rond. De hond en de kip.

Voortaan ga ik het op mijn manier doen', dacht Hannah, toen ze het huis uitstapte. Ze keek om zich heen en liep zingend naar de auto. Ze voelde de wind in haar haren en verschoof een clipje, zodat haar krullen op de plek bleven. Voor even, want heur haar was ontembaar: eigengereid, spontaan en warrig. 'Eindelijk een goede beschrijving gevonden', dacht ze en startte de motor van haar knalgele Renault Twingo. Ze ging vandaag verhalen vertellen in het bos. Mensen wisten dat ze elke woensdagmiddag op haar vaste stekje zat. 's Zomers was ze doorgaans gehuld in luchtige en fleurige kleding. In de winter nam ze daarentegen vaak een wollen plaid mee, die groot genoeg was om de mensen, die samen met haar op de houten bank zaten, warm te houden. De zon scheen en dat gaf de koude novemberdag een warme gloed. In het park aangekomen zag ze dat de bank al vol zat met mensen: groot/klein, dik/dun, open/gesloten en bovenal nieuwsgierig. 'Hallo lieverds', riep Hannah, terwijl z...