Mijn mijmeringen

Volgens mij heeft iedereen op school het vak GESCHIEDENIS gehad. Afhankelijk van je leeftijd, is dat enige jaren of tientallen jaren terug het geval geweest.  Toen ik op de middelbare school zat, toch al zo'n 25 jaar geleden, vond ik de leerstof saai en stoffig. De lessen werden gegeven door, in mijn ogen, erg oude leraren, die een verhaal over vroeger vertelde, terwijl ik het over NU wilde hebben. De brommerige en monotone stem maakte het luisteren overigens niet gemakkelijk. Menig klasgenoot viel in slaap, tot grote wanhoop van de docent. Het enige wat hielp, was om een bordenveger naar de slaper toe te gooien. Toon en dictie wijzigen had overigens beter geholpen. Toen ik mijn vakkenpakket moest kiezen, was ik blij dat ik het vak kon laten vallen. Hoe anders ervaar ik geschiedenis nu. Als ik ergens kan rondlopen, en de geschiedenis, als het ware, 'voor het oprapen ligt'.  In musea loop ik van schilderij naar schilderij, van beeld naar beeld, en als ik het inte...

Ik heb de wereld in de afgelopen weken op een andere manier bekeken.  In de eerste plaats is het herfst geworden. De bladeren aan de loofbomen zijn minder groen. In plaats daarvan kleuren ze geel, rood en oranje en alle andere kleurschakeringen, die je je maar kunt bedenken. De petunia's daarentegen bloeien, door het warme weer, nog uitbundig. Dat geldt eveneens voor de paars/rode/roze en witte geraniums in de bloembak voor ons huis. Al maandenlang tonen deze bloemen hun bloemenweelde. De kastanjeboom laat omstanders merken dat het herfst is geworden en laat één voor één haar kastanjes los in de aangrenzende tuinen, waaronder de onze. Met een luide plof, landden ze op het dak van onze schuur. Deze wilde kastanjes zijn niet eetbaar, maar dat weerhoudt onze katten er niet van om met deze glanzende bruine speeltjes te voetballen. Behendig laten de katten de kastanjes alle hoeken en gaten van onze tuin zien. Elke kastanje die wij, als mensenras missen, komt het volgende jaar als klei...