In balans zijn!



Ik heb de wereld in de afgelopen weken op een andere manier bekeken. In de eerste plaats is het herfst geworden. De bladeren aan de loofbomen zijn minder groen. In plaats daarvan kleuren ze geel, rood en oranje en alle andere kleurschakeringen, die je je maar kunt bedenken. De petunia's daarentegen bloeien, door het warme weer, nog uitbundig. Dat geldt eveneens voor de paars/rode/roze en witte geraniums in de bloembak voor ons huis. Al maandenlang tonen deze bloemen hun bloemenweelde. De kastanjeboom laat omstanders merken dat het herfst is geworden en laat één voor één haar kastanjes los in de aangrenzende tuinen, waaronder de onze. Met een luide plof, landden ze op het dak van onze schuur. Deze wilde kastanjes zijn niet eetbaar, maar dat weerhoudt onze katten er niet van om met deze glanzende bruine speeltjes te voetballen. Behendig laten de katten de kastanjes alle hoeken en gaten van onze tuin zien. Elke kastanje die wij, als mensenras missen, komt het volgende jaar als klein boompje tevoorschijn in de tuin. 

De omslag van de zomer naar de herfst heb ik de meeste tijd vanuit de woonkamer en slaapkamer bestudeerd. Ik was namelijk aan bank en bed gekluisterd in verband met een irritante draaierigheid en duizeligheid, als gevolg van een ontsteking aan het evenwichtsorgaan. Ik kan je zeggen dat dát erg vervelend is. Het is alsof je constant in een achtbaan zit. Maar bij deze aandoening krijg je geen adrenalinekick, waardoor je als vanzelf denkt: 'en nóg een keer'. In plaats daarvan moet je bij elke stap, die je op de grond zet, voorzichtig zijn om niet om te vallen. Ik heb mijzelf op robotachtige wijze voortbewogen, zodat ik op beide benen kon blijven staan zonder kotsmisselijk te worden. De geverfde houten schrootjes, die op ons plafond van de slaapkamer zijn bevestigd, kan ik in mijn dromen beschrijven. Had ik goed kunnen tekenen of schilderen (wat ik niet kan), dan had ik de houtnerfstruktuur van ons plafond gedetailleerd op doek kunnen weergeven. 

 Sinds enige dagen kan ik mij overigens vrijer verplaatsen; de arm- en beenwegingen verlopen soepeler. Ik had mij, voordat ik deze aandoening had, nooit zo gerealiseerd wat de twee half cirkelvormige kanalen in mijn oren voor effect hadden op mijn functioneren. Ze zorgen er namelijk voor, dat je zowel een versnelling, als een draaiing kan waarnemen. En dat doen deze evenwichtsorganen razend snel en vliegensvlug, maar dan moeten ze wel in goede vorm zijn. In mijn geval zijn ze dat niet, waardoor ik mij als een drenkeling moest vastklampen aan deurposten, traphekjes, muren, keukenkastjes, bomen, stoelen, tafels enzovoorts. 


Mijn einddoel is om uiteindelijk "in balans te zijn".  Ik weet alleen nog niet wanneer. Mocht je in je omgeving een harde 'BOINK' horen, dan weet je hoe laat het is. Dan heb ik een uitnodiging ontvangen om naar een pretpark te gaan en de hele dag in achtbanen te zitten.

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen