Met pen en papier in de trein
In de trein zitten, om een verhaal schrijven, is het meest ongemakkelijke plekje waar ik ooit een verhaal heb geschreven. Vreemd eigenlijk. Een treinwagon is een minimaatschappij waar het gewone leven zich afspeelt. Ouders met kinderen zitten opgewekt te babbelen en hebben geen notie van de grote S op het glas, zodat ze de stilte doorbreken met verhalen over zwemles, tante Sjaan en dat ze nu echt dorst hebben, terwijl ze naar een pakje verfrommelde chocomelk wijzen. De zon schijnt door het glas zodat het binnen aangenaam warm wordt. Buiten is het gras nog nat van de koude nacht. Buiten lopen mensen met dikke mutsen op het hoofd, blazend in de handschoenen. Anderen stappen, met rode konen, van hun fiets en parkeren deze tegen het hekwerk, in de stellige overtuiging dat ze op tijd de trein in kunnen sprinten. Dat ze straks, mogelijk, hun fiets niet meer kunnen terugvinden is van latere zorg. De reis gaat verder. Inmiddels staan er mensen in het gangpad geduldig voor zich uit te k...