Met pen en papier in de trein

In de trein zitten, om een verhaal schrijven, is het meest ongemakkelijke plekje waar ik ooit een verhaal heb geschreven. Vreemd eigenlijk. Een treinwagon is een minimaatschappij waar het gewone leven zich afspeelt. Ouders met kinderen zitten opgewekt te babbelen en hebben geen notie van de grote S op het glas, zodat ze de stilte doorbreken met verhalen over zwemles, tante Sjaan en dat ze nu echt dorst hebben, terwijl ze naar een pakje verfrommelde chocomelk wijzen.

De zon schijnt door het glas zodat het binnen aangenaam warm wordt. Buiten is het gras nog nat van de koude nacht. Buiten lopen mensen met dikke mutsen op het hoofd, blazend in de handschoenen. Anderen stappen, met rode konen, van hun fiets en parkeren deze tegen het hekwerk, in de stellige overtuiging dat ze op tijd de trein in kunnen sprinten. Dat ze straks, mogelijk, hun fiets niet meer kunnen terugvinden is van latere zorg. De reis gaat verder. Inmiddels staan er mensen in het gangpad geduldig voor zich uit te kijken. Ook dat hoort bij treinreizen; het is altijd afwachten of je kunt zitten. Net zoals mensen in mijn schrijfboek kunnen kijken en meelezen, kan ik ook meekijken met wat zij doen. De tekstgrootte op een smartphone is wel heel klein en het is, natuurlijk, erg brutaal om voorovergebogen, met mijn neus op het glas, mee te lezen in het e-book dat ze aan het lezen zijn. Een jongedame schuin voor me is aan het lezen in een kunstboek en ik zie afbeeldingen van schilderijen voorbij komen als een soort PowerPoint presentatie, maar dan op papier. Ik vraag me af wie de schilder is, die de naakten heeft gemaakt. De stijl komt me bekend voor maar de naam schiet me niet te binnen. Het doet me denken aan een cursus die ik heb gevolgd. Twaalf jaar geleden bracht ik 13 maandagavonden door in de Bergkerk in Amersfoort om de eerste beginselen van deze kunst te leren. Fascinerend om verhalen te horen hoe de kunstenaars in die tijd aan het zoeken waren hoe zij de beelden, die ze in hun hoofd hadden, op papier konden krijgen. Hoe ze met lichtinval konden spelen en het daardoor dieptewerking konden geven.

Het meisje schuin voor me is ondertussen op de schoot van haar moeder geklommen en babbelt vrolijk, in een taal die ik niet begrijp, over de dingen die ze buiten ziet. Een levend en bewegend schilderij. Zo had ik het nooit bekeken.

En terwijl ik dit verhaal schrijf, merk ik dat schrijven in een trein helemaal niet zo gek is. Iedereen doet zijn ding en alle taferelen bieden me beeldmateriaal om mee te werken. Ik ga dit vaker doen. Nu nog oefenen hoe ik zo’n groot schrijfboek alleen op mijn schoot houdt in plaats van het te delen met de buurvrouw.  

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen