Mijn mijmeringen

I k zit heerlijk op een zachte bank met mollige kussens te luisteren naar gastsprekers. Een koude wind blaast om het oude LTS gebouw en ik ben samen, met een aantal collega’s, een dag in Amsterdam om kennis op te doen over circulaire economie (wat een woord) en energieopwekking. Het gaat op dit moment over duurzaamheid in de breedste zin van het woord: als we veel grondstoffen nodig hebben om een stad te bouwen of een fabriek opnieuw in te richten, dan kan je jezelf de vraag stellen hoelang we nog zó door kunnen gaan, als we nu doen. Ik zal je verder niet vermoeien met details, maar dat het nuttig en noodzakelijk is, dat snappen de meeste mensen wel. Mijn collega’s kijken geïnteresseerd naar de presentatie op de schermen, fronsen met de wenkbrauwen en maken aantekeningen in een boekje. Grappig eigenlijk, niemand kijkt op zijn smartphone of tablet, maar ze luisteren geconcentreerd naar de spreker die het over energieleverantie heeft. Opnieuw valt de uitdrukking: ‘we weten niet waar we ...