Mollige kussens en meer ...

Ik zit heerlijk op een zachte bank met mollige kussens te luisteren naar gastsprekers. Een koude wind blaast om het oude LTS gebouw en ik ben samen, met een aantal collega’s, een dag in Amsterdam om kennis op te doen over circulaire economie (wat een woord) en energieopwekking. Het gaat op dit moment over duurzaamheid in de breedste zin van het woord: als we veel grondstoffen nodig hebben om een stad te bouwen of een fabriek opnieuw in te richten, dan kan je jezelf de vraag stellen hoelang we nog zó door kunnen gaan, als we nu doen. Ik zal je verder niet vermoeien met details, maar dat het nuttig en noodzakelijk is, dat snappen de meeste mensen wel. Mijn collega’s kijken geïnteresseerd naar de presentatie op de schermen, fronsen met de wenkbrauwen en maken aantekeningen in een boekje. Grappig eigenlijk, niemand kijkt op zijn smartphone of tablet, maar ze luisteren geconcentreerd naar de spreker die het over energieleverantie heeft. Opnieuw valt de uitdrukking: ‘we weten niet waar we over drie jaar staan, want één ding is zeker, alles is onzeker’ of woorden van gelijke strekking.

Het is niet fijn om het over een onzekere toekomst te hebben, want – wij mensen – willen graag zekerheid over ons denken, voelen en handelen. Blijkbaar hebben we dat nodig om de onzekerheid tegemoet te kunnen treden. Op de schermen zie ik scenario’s voorbij komen over gasverbruik en de verwachtingen tot het jaar 2050. De lijntjes in de grafieken zijn zwart, blauw en groen van kleur en met enige hilariteit wijst de spreker naar de zwarte lijn in de veronderstelling dat deze blauw is. Bij zijn woorden ‘ik ben kleurenblind’ wordt instemmend geknikt. Mannen herkennen dit fenomeen klaarblijkelijk en ik vraag me vervolgens af wie van mijn collega’s kleurenblind is en kledingadvies krijgt van zijn vrouw.

De gastspreker gaat verder met zijn presentatie. Nu gaat het over elektriciteitsgebruik, over de uitbreiding van alle netwerken en de mogelijkheden die mensen zelf hebben om elektriciteit op te wekken. Die laatste optie is trouwens niet verkeerd en ik denk terug aan mijn ervaringen van een maand geleden, toen de elektriciteit in een groot deel van de hoofdstad van Nederland stil lag. Amsterdam was – voor eventjes – een spookstad geworden. De omgeving zou toen een mooie achtergrond zijn geweest voor een science fiction film waar een ontdekkingsreiziger een nieuwe planeet betreedt: een lege straat, donkere gebouwen, mensen die verweesd naar hun handen kijken (geen verbinding van de smartphone) en twijfelende automobilisten die met lede ogen de voorbij fietsende scholieren aankijken: dit keer hoefden de scholieren even niet op de verkeerslichten te letten.

Elk nadeel heb z’n voordeel, om de woorden van Johan Cruijf maar te gebruiken: soms heb je een energie-dip nodig om creatief en inventief te worden. Ik ben dan ook erg benieuwd wie de energiehendel destijds naar beneden heeft gehaald. Zou er een geheim genootschap zijn? En zo ja, wie zouden er dan een sleutel hebben van de geheime kamer waar DE energiehendel zich bevindt? Ik merk dat de gastspreker met hele andere zaken bezig is, dan ik hiervoor opschreef. Het enige dat er nu opzit, is mijn schrijfschrift opbergen en luisteren naar de rest van het verhaal. Een slokje water is nu wel een goed idee. Ik heb het helemaal warm gekregen in het leslokaal; deze mollige stoelkussens isoleren in ieder geval erg goed!


De afbeelding van 'Amsterdam in het pikkedonker': http://nos.nl/artikel/2153383-stroomstoring-regio-amsterdam-na-uren-opgelost.html

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen