Mijn mijmeringen

 'Het is zo grijs en grauw' hoorde ik afgelopen tijdens het bellen vanuit de Zilverlijn. Uit alle hoeken van Nederland klonk deze zelfde uitspraak. Ik luister naar verhalen die over somber-zijn gaan, over ouder worden, naasten die ziek zijn, de digitale afstandelijkheid die blijkbaar bij deze tijd hoort en over de herinneringen van vroeger. In detail werd gesproken over verraad en verklikken; wat in de WO II gelijk resulteerde in executies. Maar er werd ook over de vriendelijkheid van mensen gesproken: dat er eten werd uitgedeeld terwijl ze zelf niet veel hadden, mensen werden geholpen die het slecht hadden, over verantwoordelijkheid nemen.  En na het delen van al deze (zware) onderwerpen hebben we het over de onderwerpen die licht geven: de kerstboom versieren, kaarsen branden, het prettige gezelschap van huisdieren, mensen die vriendelijk lachen naar een onbekende en we lachen ook.  Na afloop dwarrelen flarden van de verhalen nog door mijn hoofd en het enige wat ik denk...

 Het is heerlijk om buiten te wandelen als het koud is. Koning Winter is in aantocht en je merkt dat de natuur zich hier al helemaal op heeft voorbereid. Alle loofbomen hebben het blad laten vallen terwijl de naaldbomen de natuur nog kleur geven met hun groene naalden. Ik wandel met aandacht over de bruggetjes, trappetjes en boomwortels, want het vriest licht en in een onbewaakt ogenblik lig je zomaar languit op de grond. En ook al kan ik liggend de bepoederde grond nog beter bestuderen, toch gaat mijn voorkeur er naar uit om te blijven staan. En dat was maar goed ook, want anders had ik het roodborstje niet zien zitten, die met zwarte kraaloogjes nieuwsgierig om zich heen keek. Kennelijk had hij besloten om in Nederland te overwinteren en hij zal ongetwijfeld op zoek zijn geweest naar voedsel.    Na een half uur wandelen op de voor mij bekende wandelpaden, kom ik voor de tweede keer dezelfde man tegen. Hij is gekleed op vele kilometers wandelen: petje, rugzak, lang windj...