Op pad met Pjotr

 Het is heerlijk om buiten te wandelen als het koud is. Koning Winter is in aantocht en je merkt dat de natuur zich hier al helemaal op heeft voorbereid. Alle loofbomen hebben het blad laten vallen terwijl de naaldbomen de natuur nog kleur geven met hun groene naalden. Ik wandel met aandacht over de bruggetjes, trappetjes en boomwortels, want het vriest licht en in een onbewaakt ogenblik lig je zomaar languit op de grond. En ook al kan ik liggend de bepoederde grond nog beter bestuderen, toch gaat mijn voorkeur er naar uit om te blijven staan. En dat was maar goed ook, want anders had ik het roodborstje niet zien zitten, die met zwarte kraaloogjes nieuwsgierig om zich heen keek. Kennelijk had hij besloten om in Nederland te overwinteren en hij zal ongetwijfeld op zoek zijn geweest naar voedsel.   

Na een half uur wandelen op de voor mij bekende wandelpaden, kom ik voor de tweede keer dezelfde man tegen. Hij is gekleed op vele kilometers wandelen: petje, rugzak, lang windjack en stevige bergschoenen. We raken aan de praat en hij vertelt over dit prachtige natuurgebied waar hij al decennia lang komt. Pjotr, zo noem ik hem in dit verhaal, is nu een jaar met pensioen en heeft daarvoor in het onderwijs gezeten. Nu heeft hij alle tijd van de wereld om nog meer van de natuur te genieten en hij wijst mij op de zandverstuivingen en legt me uit wat dit met de omgeving doet. Een man die zo enthousiast en bevlogen kan vertellen, daar word ik blij van en even later wandelen wij samen door het bos. Hij is mijn persoonlijke gids en noemt de ene, na de andere interessante wetenswaardigheid op, over het gebied waar ik pas een jaar wandel. Hij laat mij sporen zien van wat ooit perrons waren: het gebied was namelijk zo groot en uitgestrekt dat de eigenaar een trein gebruikte om over het landgoed te rijden naar het zwembad en de tennisbaan. De rails zijn al lang geleden weggehaald, maar als je door je wimpers kijkt, dan zie je mensen op hun gemak van het perron naar de tennisbaan wandelen om daar de bal over het net te slaan. Ik hoor de geluiden van weleer. Maar misschien had dat ook met die tikkende bonte grote specht te maken die boven in een boom naar insecten aan het zoeken was. 

Het is achteraf onmogelijk om de wandeling precies te verwoorden, maar ik waande mij in het buitenland met al die zandverstuivingen, grote groepen naald- en loofbomen, vlakten met mos en vele varens. De uitleg over de fijnspar, spar, lariks en dennenboom. Dat het liedje 'O dennenboom' eigenlijk 'O sparreboom' moet zijn; lang geleden is de tekst niet correct vertaald. Er is dus meer dan genoeg om met elkaar over te spreken en volgend jaar zien we elkaar weer. Dan legt Pjotr mij alles uit over de Pyramide van Austerlitz. Als docent heb je lesstof genoeg, ook al ben je met pensioen. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen