Mijn mijmeringen

Afgelopen weekend was het zover. Samen met goede vriendin M. zat ik in de auto, op weg naar een dorpje nabij Eerbeek. We gingen kerststukken maken: het was tenslotte december. Goed geluimd kwamen wij op de plaats van bestemming, waar G. ons stond op te wachten met koffie, thee en een heerlijke tulbandcake.  Vol goede moed liepen de andere cursisten, M. en ik vanuit het woonhuis, naar het tuinhuis om ons eerste kerststuk te maken. De lucht buiten was grijs-blauw, soms viel er een fijne miezerregen en de temperatuur was, met 10 graden, bijna lente-achtig te noemen. "Hoe anders was het vier jaar geleden", zei ik tegen M. Zij schudde haar hoofd, glimlachte en liep het tuinhuis binnen. Mijn gedachten dwaalden terug, naar december 2009. Het is zondagochtend en in de slaapkamer is het lichter, dan je zou mogen verwachten om zeven uur 's ochtends. Ik schuif de gordijnen open en zie dat de wereld bedekt is met een dikke laag sneeuw. Opgetogen wandel ik na...

Inspiratie voor verhalen komt altijd onverwachts, zo ook op maandag 18 juli 2005. Ik zal 's avonds wel in het bos hebben gelopen dat vlakbij ons huis ligt. Het was toen een donker bos door de vele grote, oude bomen die er stonden. Langs de wandelpaden stonden hoge, brede rododendrons waardoor je je al snel alleen waande. Midden in het bos stond een oud vervallen landhuis, waar vroeger notabelen in hadden gewoond. Vanuit het landhuis kon men, via het terras, naar de vijver lopen, die populair was bij dieren. Ze namen regelmatig een bad in het koele frisse water. Hier begint mijn verhaal.  Het water van de vijver was helder blauw en er zwommen veel vissen. De krekels maakten salto’s van de waterleliebladen en belandden met een plons in het water. Als een krekel een dubbele salto had gesprongen, klapten de vissen met hun staarten op het water. Iedereen vond het wel gezellig bij de vijver. Op een dag waggelden vader- en moedereend langs de waterkant. Ze kwaakten naar hun kroost: “...