Daar sta je dan in de trein. Bepakt en bezakt met tassen, boeken en een jasje over mijn arm stond ik om me heen te kijken hoe iedereen zich een weg baande door de overvolle trein. Het was drukkend warm en ik wenste dat ik toch met de auto was gekomen. Ik checkte mijn handtas naar iets dat de vochtige warme lucht kon verlichten. Wat een benauwde situatie! Ik had die middag overleg in het centrum in Utrecht en het leek mij die ochtend een zeer goed idee om mijzelf per trein te laten vervoeren om fileleed te voorkomen. De heenweg verliep perfect. Geen vertragingen, opgewekte medereizigers en een ruime zitplaats. Onder het genot van een zonnetje was ik naar mijn overleg aan de Voorstraat gelopen en vier uur later, toen ik opnieuw incheckte op het centraal station Utrecht, hoorde ik een slow-whoop geluid. Een paar tellen later vertelde een damesstem door de luidsprekers dat iedereen het station moest verlaten en wel ONMIDDELIJK en rustig. Volgzaam als ik was liep ik naar buiten e...
Posts
Zomaar een foto uit een archief van de jaren '50. Een tijd dat mannen nog in een pak liepen en een hoornen bril droegen. Uit de tijd dat roken nog heel gewoon was en dat men stil was als een contract of rapport werd doorgelezen. Waar de chef nog aangesproken werd met U en de werknemers taken en opdrachten uitvoerden, omdat hen dat werd opgedragen. Het was de tijd van de wederopbouw: er moesten tienduizenden huizen per jaar worden gebouwd om gezinnen te huisvesten. De 'niet-lullen-maar-poetsen' mentaliteit stond hoog in het vaandel: een werkweek bestond uit zes dagen. Een eigen mening werd, voor zover ik dat kan nagaan, niet erg gewaardeerd. Als je iets werd opgedragen, dan had je je er naar te gedragen. Er waren tenslotte niet voor niets chefs en directeuren aangesteld. Zij bepaalden hoe de werkzaamheden werden verricht, door wie, op welke manier en daar hoefde het personeel zich niet mee te bemoeien. De gezagsverhoudingen waren duidelijk. Inmiddels zijn we zo'n 60 jaa...