Daar sta je dan in de trein. Bepakt en bezakt met tassen, boeken en een jasje over mijn arm stond ik om me heen te kijken hoe iedereen zich een weg baande door de overvolle trein. Het was drukkend warm en ik wenste dat ik toch met de auto was gekomen. Ik checkte mijn handtas naar iets dat de vochtige warme lucht kon verlichten. Wat een benauwde situatie!
Ik had die middag overleg in het centrum in Utrecht en het leek mij die ochtend een zeer goed idee om mijzelf per trein te laten vervoeren om fileleed te voorkomen. De heenweg verliep perfect. Geen vertragingen, opgewekte medereizigers en een ruime zitplaats. Onder het genot van een zonnetje was ik naar mijn overleg aan de Voorstraat gelopen en vier uur later, toen ik opnieuw incheckte op het centraal station Utrecht, hoorde ik een slow-whoop geluid. Een paar tellen later vertelde een damesstem door de luidsprekers dat iedereen het station moest verlaten en wel ONMIDDELIJK en rustig. Volgzaam als ik was liep ik naar buiten en stond, samen met tientallen andere reizigers af te wachten, totdat er meer nieuws werd gegeven. Nadat duidelijk was geworden dat er weer treinen reden, liep ik naar het juiste perron, alwaar een lange intercitytrein op mij wachtte. Ik had weer een ruime zitplaats en wachtte totdat de trein zich in beweging zette. Niets van dit alles gebeurde echter. Na een kwartier vertelde de machinist ons vriendelijk dat de trein vertraging had opgelopen en dat er een storing in het elektriciteitssysteem was opgetreden: EVEN GEDULD alstublieft en het kon nog wel een tijdje duren. Ik keek op mijn scherm en raadpleegde de andere mogelijkheden. Een jonge vrouw met donker lang haar, die naast mij zat, zuchtte diep en mompelde 'ik neem de trein van 18.36 uur richting Groningen wel'. Dat leek mij ook wel een goed idee en met mij, tientallen andere reizigers. In hun gezelschap liep ik naar het juiste perron alwaar een intercitytrein op ons wachtte. Alle treincoupés zaten propvol op één balkon na. Ik wiste het zweet van mijn voorhoofd, stapte in en de trein vertrok.
Ik merkte dat ik niet de enige reiziger was met vertraging. Een ouder echtpaar had 'eventjes' een bloemetje willen afgeven bij een tante in het verzorgingshuis: tante was blij, maar het echtpaar was inmiddels 5 uur onderweg in plaats van de geplande 2 uur. Terwijl er eensgezind werd gemopperd op de NS kreeg ik het steeds warmer en benauwder.
En daarom stond ik - twintig seconden later - te rommelen in mijn handtas op zoek naar verlichting. Ingeklemd tussen de andere mensen, vertelde ik dat ik een pufje ging gebruiken vanwege mijn benauwdheid. Dat gaf enige hilariteit want mensen letten nu eenmaal op elkaar, zeker als je op elkaars lip staat. Een vrolijke jonge man met een stoer brilletje reageerde luchtig met de opmerking 'dit kan er ook nog wel bij' en een jonge dame naast mij giechelde 'je wordt achterdochtig met al dat geweld in de afgelopen tijd'. Ondertussen produceerde ik 'Darth Vader' geluiden terwijl iedereen omhoog of omlaag stond te kijken om mij privacy te geven. Na vijf minuten had ik weer lucht en kon ik weer gewoon ademhalen.
Mochten de treinreizigers van toen, deze blog nu lezen. Deze puffende treinreiziger is erg blij met jullie rust en stilte: dank jullie wel!
De foto van de zon is afkomstig van Dreamstime
Reacties