Mijn mijmeringen

Tien jaar geleden logeerde neefje van 8 en nichtje van 5 jaar bij ons. We gingen een keer naar Amersfoort aan de Eem, maar de rest van de tijd bleven we thuis, want het was erg warm met temperaturen boven de 30°C. Neefje zwom de hele week in het grote opblaaszwembad in de tuin en dook tomaatjes en komkommer van de bodem, terwijl zijn zusje toekeek. Zij wilde niet met haar hoofd onder water en keek liever toe terwijl ze in het water rondliep. Nu verblijft neefje in Frankrijk en volgt daar een opleiding voor zeilinstructeur. Hij eet nog steeds tomaten en komkommer, maar nuttigt ook andere versnaperingen . Nichtje vaart rond op de Friese meren. Het maakt haar nu niet meer uit of ze in het water valt en kopje onder gaat. We hebben het vaak over de vele logeerpartijen in de zomer. En elke zomer verzucht nichtje dat het altijd mooi weer was wanneer ze bij ons logeerde en haar broer knikt dan bevestigend. Dat het water in het bad heel koud was, dat herinnerde ze zich niet meer. Nee, de zon sc...

Mijn nichtje bakt graag taarten. Toen ze elf jaar werd, hebben we haar een boek gegeven met de meest lekkere recepten voor taarten en gebak. Prompt kregen we foto's toegestuurd: likkebaardend keken man en ik naar de overheerlijke taart bekleed met botercrème, chocolade en frambozen. Maar ja, taart eten vanaf het scherm lukte niet. Gelukkig mochten we haar taarten op verjaardagen eten en ze waren altijd top.  Nichtje is nu vijftien, bijna zestien en babbelt er rustig op los terwijl ze bezig is om een drielaagse chocoladetaart met zomerfruit op te bouwen. Ze heeft inmiddels tientallen taarten gebakken en draait haar hand er niet meer voor om. Terwijl haar moeder het aanrecht en de tegels schoonmaakt (chocolademousse op hoge snelheid mixen, zorgde voor een chocoladeregen) vertelt ze over zeilkamp, vakantie en over school, net zoals vijf jaar geleden. Sommige dingen veranderen nooit.

Ik zit in de wachtkamer van het ziekenhuis. Na de drukte in de parkeergarage is het even wennen aan de stilte die hier heerst. Net als de rest van de wachtenden dood ik de tijd door naar mijn schermpje te turen. Een jongetje draait aan een groot rad met spiegels en mompelt ‘het lijkt wel een draaimolen, maar ik zit er niet in’. Ik kijk op van mijn telefoon, en zie dat de rest van de wachtenden op z’n telefoon blijft kijken, geërgerd omdat het allemaal zo lang duurt. Met zijn handje draait hij nog een keer aan het rad en verliest zijn evenwicht. Schaterlachend ligt hij op de grond en opeens ziet hij mij zitten. ‘Dat ging hard hè’, zegt hij enthousiast en ik knik. Een grote man komt naar het ventje toegelopen en pakt hem op. Hangend over de schouder van zijn vader kijkt hij me teleurgesteld aan. Ik zwaai en hij zwaait terug, want we hebben tenslotte wel mooie dingen gedeeld. Ik kijk naar de klok en zie dat mijn afspraak uitloopt.  ‘Kiekeboe’, klinkt het naast me. Het jongetje staat n...

 'Het is zo grijs en grauw' hoorde ik afgelopen tijdens het bellen vanuit de Zilverlijn. Uit alle hoeken van Nederland klonk deze zelfde uitspraak. Ik luister naar verhalen die over somber-zijn gaan, over ouder worden, naasten die ziek zijn, de digitale afstandelijkheid die blijkbaar bij deze tijd hoort en over de herinneringen van vroeger. In detail werd gesproken over verraad en verklikken; wat in de WO II gelijk resulteerde in executies. Maar er werd ook over de vriendelijkheid van mensen gesproken: dat er eten werd uitgedeeld terwijl ze zelf niet veel hadden, mensen werden geholpen die het slecht hadden, over verantwoordelijkheid nemen.  En na het delen van al deze (zware) onderwerpen hebben we het over de onderwerpen die licht geven: de kerstboom versieren, kaarsen branden, het prettige gezelschap van huisdieren, mensen die vriendelijk lachen naar een onbekende en we lachen ook.  Na afloop dwarrelen flarden van de verhalen nog door mijn hoofd en het enige wat ik denk...

 Het is heerlijk om buiten te wandelen als het koud is. Koning Winter is in aantocht en je merkt dat de natuur zich hier al helemaal op heeft voorbereid. Alle loofbomen hebben het blad laten vallen terwijl de naaldbomen de natuur nog kleur geven met hun groene naalden. Ik wandel met aandacht over de bruggetjes, trappetjes en boomwortels, want het vriest licht en in een onbewaakt ogenblik lig je zomaar languit op de grond. En ook al kan ik liggend de bepoederde grond nog beter bestuderen, toch gaat mijn voorkeur er naar uit om te blijven staan. En dat was maar goed ook, want anders had ik het roodborstje niet zien zitten, die met zwarte kraaloogjes nieuwsgierig om zich heen keek. Kennelijk had hij besloten om in Nederland te overwinteren en hij zal ongetwijfeld op zoek zijn geweest naar voedsel.    Na een half uur wandelen op de voor mij bekende wandelpaden, kom ik voor de tweede keer dezelfde man tegen. Hij is gekleed op vele kilometers wandelen: petje, rugzak, lang windj...

Wist je dat een beelddenker zo’n 32 plaatjes per seconde in het hoofd ziet? Dat wist ik tot gisteren niet. In de Happinez was hier een artikel aan gewijd. Een erg interessant stuk. Toen las ik dat de meeste mensen taaldenkers zijn: zij zien ongeveer twee woorden per seconde. Ik was er even stil van.  Ik stelde mijn lief de vraag wat hij voor zich ziet als hij aan een bal moet denken. Hij ziet de letters B A L voor zich. Zelf ben ik een beelddenker en ik zie het voorwerp gelijk voor mij: de bal, maar ook de kleur, grootte en het materiaal, in welke omgeving dat is enzovoorts. Voor mij is dit doodgewoon en ik ging ervan uit dat iedereen dit deed. Maar dat er mensen zijn die letters zien, daar had ik nooit bij stilgestaan. In hetzelfde artikel staat hoe men taaldenkers en beelddenkers definieert: 'de officiële termen zijn auditief-volgordelijke denkers versus visueel-ruimtelijke denkers. Bovendien horen beelddenkers vaak ook bijpassende geluiden in hun hoofd en ze voelen veel. Dat is...