Ben jij een beelddenker of taaldenker?

Wist je dat een beelddenker zo’n 32 plaatjes per seconde in het hoofd ziet? Dat wist ik tot gisteren niet. In de Happinez was hier een artikel aan gewijd. Een erg interessant stuk. Toen las ik dat de meeste mensen taaldenkers zijn: zij zien ongeveer twee woorden per seconde. Ik was er even stil van. 

Ik stelde mijn lief de vraag wat hij voor zich ziet als hij aan een bal moet denken. Hij ziet de letters
B A L voor zich. Zelf ben ik een beelddenker en ik zie het voorwerp gelijk voor mij: de bal, maar ook de kleur, grootte en het materiaal, in welke omgeving dat is enzovoorts. Voor mij is dit doodgewoon en ik ging ervan uit dat iedereen dit deed. Maar dat er mensen zijn die letters zien, daar had ik nooit bij stilgestaan. In hetzelfde artikel staat hoe men taaldenkers en beelddenkers definieert: 'de officiële termen zijn auditief-volgordelijke denkers versus visueel-ruimtelijke denkers. Bovendien horen beelddenkers vaak ook bijpassende geluiden in hun hoofd en ze voelen veel. Dat is zóveel dat een kind continu bezig is om die stortvloed aan beelden en indrukken in het gareel te krijgen en daardoor afgeleid en dromerig oogt.'

Opeens vallen er allerlei zaken op z'n plek: hoe ik leerde op de lagere school, middelbare school, mijn studietijd en in mijn werk. Op mijn 18de jaar heb bewust gekozen voor een bouwkundige opleiding. De reden was simpel: ik vond het leuk om huizen te bouwen voor mensen en om monumentale panden te renoveren en te restaureren. Ik gunde iedereen een fijne plek om te wonen. Na mijn opleiding ging ik werken bij een vastgoedontwikkelaar. Daar heb ik nieuwe woonwijken ontwikkeld met alle denkbare huizen, straten, parken, bruggen, speelplekken, bomen en vijvers. Je ziet het voor je als je aan het werk bent. Heel fijn als beelddenker. 

Ik lees verder: '.....in beelden denken is soms lastig om gevoelens te verwoorden. Simpelweg omdat woorden en taal voor hen lastiger en misschien zelfs niet logisch zijn'. Opnieuw herkenbaar. Ik zie veel plaatjes voor me en ik heb wel eens geopperd dat het mooi zou zijn als mijn gedachten op een scherm geprojecteerd kunnen worden. Dan ziet de ander allerlei plaatjes en daarna kunnen we verder praten. Maar deze techniek bestaat niet (of nog niet). In plaats daarvan heb ik in de afgelopen 30 jaar mijn uiterste best gedaan om volgordelijk te werk te gaan, structuur aan te brengen om zo de informatie goed over te kunnen brengen. Dat is me gelukt, maar dat kostte wel veel energie en nam veel tijd in beslag. Het leverde tegelijkertijd ook leuke gesprekken op. Door mijn beeld-denken kon er ook verdieping plaatsvinden.

Daarom schrijf ik zo graag. Het helpt mij om alle beelden in mijn hoofd te comprimeren en er een verhaal van te maken. Hoe zouden beelddenkers als Albert Einstein, Cher, Jamie Oliver, John Lennon en Vincent van Gogh dit ervaren hebben? Daar ga ik eens in plaatjes over nadenken.


 


 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen