Mijn mijmeringen

Ik kwam deze foto tegen op internet. Het is een foto van een Australische terrier. En terwijl ik de foto bekeek, dacht ik gelijk aan een bijzonder lieve, aardige, betrouwbare, schattige, wollige en eigenzinnige hond, die ik als tiener en adolescent heb gekend. Zijn naam was Bonkie. Hij had het uiterlijk van de bovenstaande foto, maar vrienden van mij noemden hem destijds ook wel 'kroket op pootjes'. Terwijl ze deze uitdrukking gebruikten, hadden ze altijd een glimlach op hun gezicht. Enerzijds omdat ze wisten dat ik het met deze uitdrukking, natuurlijk, absoluut niet eens was, en dat ook te vuur en te zwaard bestreed. Anderzijds omdat Bonkie ook hún hart gestolen had met zijn uiterlijk en gedrag.  Wat er zo bijzonder aan Bonkie was? Ik zal een poging wagen om het uit te leggen. We gaan terug in de tijd, zo'n 27 jaar geleden. Ik woonde thuis met mijn jongere broer en zus. Ik ging naar school, sportte, had een bijbaantje voor in de weekends/vakantie, nam deel aan het vere...

Ik val maar gelijk met het spreekwoordelijke deur in huis: wij hebben drie fanatieke jagers in huis. Zo, het hoge woord is eruit. En ik weet eerlijk gezegd niet wat ik hier aan moet doen. Moet ik ze hun gang laten gaan of moet ik ze berispen? Moet ik het aan een instantie doorgeven of moet ik het door de vingers zien, aangezien deze jachtprikkels genetisch bepaald zijn? Wat vertel ik de buren, als ze gepiep, gegrom en gekrijs horen? Kortom, veel vragen en maar weinig antwoorden.  Al die vragen zullen je waarschijnlijk verbazen, omdat je de achtergrond niet kent. Ik doe een poging om de gebeurtenissen, van de afgelopen dagen, samen te vatten. Vorige week vrijdag hoorde ik een raar geluid, dat van buiten leek te komen. Een geluid dat zich moeilijk liet omschrijven: een soort gegrom afgewisseld door een hoge mauw. Ik liep de tuin in en zag Tup (één van onze katten) midden tussen de struiken zitten. Hij hield 'iets' in de gaten dat zich, blijkbaar, tussen de varens had verst...

Het waait altijd op Schiermonnikoog, ze varieert alleen in sterkte. Als het bijna windstil is, hollen de inwoners én vakantievierders in bikini en zwembroek naar het strand. Nu kunnen ze makkelijk en snel bruin worden.  Zodra de wind in kracht toeneemt, nemen ook het aantal kledingstukken toe. Bij storm lopen er altijd wel een paar mensen langs het strand, gehuld in gewatteerde, winddichte jassen, spijkerbroek, stevige laarzen, mutsen en handschoenen.  En altijd, maar dan ook altijd, zie je zeemeeuwen in de lucht. Het lijkt alsof zij geen last hebben van de wind. Alhoewel? Tijdens een strandwandeling, ontstond dit verhaal. “Flapper flapper flapper”, klinkt het. De zeemeeuwen krijgen vliegles van hun juf. “Kom op jongens, jullie kunnen het!” roept ze enthousiast naar de jonge vogels. Ze flapperen zich het zweet op hun veren kopje. Wat is dat vermoeiend. “De volgende keer gaan we verder met de duikvluchten”, zegt juf. “Jullie moeten deze week goed oefenen. Na elke vluc...