Een dorps verhaal

Wij wonen in een stad, die ongeveer 153.000 inwoners telt, maar wat ik niet als zodanig ervaar. Het is meer alsof ik in een dorp woon. 

Dat is een wonderlijke ervaring.

In het dorp zeggen mensen elkaar gedag, wanneer ze in het park wandelen of joggen. En dan hoef je overigens niet met een hond of kinderwagen te lopen. De kaasboer, slager en Turkse supermarkteigenaar in het nabijgelegen buurtcentrum zeggen 'goedemorgen' of wat op dat moment dan ook van toepassing is en vragen of je een fijne dag hebt. Het is een dorp waar drie whats-app groepen samenwerken om vreemd uitgedoste types in de gaten te houden en, indien nodig, de politie te bellen. Zo is menige inbraakpoging reeds verijdeld en complimenteert de buurtburgemeester, de oplettende buurtbewoners voor de wijze van samenwerking. Buurtbewoners wandelen met bewoners uit het nabij gelegen woon-/zorgcentrum, waar mensen met een lichamelijke beperking wonen. Binnenkort gaan we uit eten met een 8-tal mensen, die in onze straat wonen. Dat kan als je Iens-zegels spaart. Het is verbazingwekkend hoe nieuwsgierig en reislustig iedereen is, zeker als je weet dat de leeftijd varieert tussen de 45 - 82 jaar. 

Een dorp waar merels hippen in het park en ze je met hun vrolijke kraaloogjes aankijken. Waar een tweede park wordt aangelegd op de plek waar het oude ziekenhuis stond; hoog tijd, want het gebouw wordt nu overwoekerd door de natuur. Het park is nog niet klaar, maar de contouren zijn al wel zichtbaar. Oude en zieke bomen zijn gekapt en worden gebruikt als kunstobject of als obstakel voor ongewenste voertuigen. Waar honden enthousiast het water inspringen en de baasjes of bazinnetjes ervaringen uitwisselen over het wel en wee van .... (noem maar op). Waar dahlialiefhebbers een plekje in het park hebben gekregen en waar je, als buurtbewoner, een boeket bloemen kunt bestellen. Vanavond kwam ik een jonge kat tegen. Op zich zelf niet bijzonder zou je zeggen, maar dat was het wel. Hij liep vrolijk mauwend over het weggetje in het park, waar twee huizen staan. Toen ik op mijn hurken ging zitten en hem begroette, draafde hij vrolijk naar me toe. Zijn staart stond parmantig omhoog en hij keek me met één oog aan. Het andere oog miste hij. Hij vond het wel gezellig om aandacht te krijgen en streek met zijn kopje langs mijn hand en mijn been, om vervolgens D. te begroeten. Ik twijfelde: zou dit beestje hier rondzwerven? Vanuit mijn ooghoek zag ik een vrouw uit het raam, van de nabijgelegen woning kijken. Ik zwaaide. Zij zwaaide terug en tien seconden later stond ze bij de voordeur: "hij woont hier verderop en loopt hier vaak rond!", vertelde ze. "Ik ben blij dat ik hem weer zie, want ik had hem al een poosje niet meer gezien". Ze adviseerde de kater, die nu met zijn kopje langs haar benen streek, om niet haar huis in te lopen. Niet alle honden houden nu eenmaal van katten. 

Een dorp waar je met je buurtgenoten praat. Niet over de zin van het leven (alhoewel. soms gebeurt dat wel, omdat je elkaar bij toeval bij dezelfde begrafenis bent tegengekomen), maar over de gewone dingen. De studie van de kinderen. De vakantie-ervaringen in Italië, Spanje, Frankrijk of waar dan ook. Sporten. Uitgaan. Andere activiteiten. Een app'je van mijn buren, die melden dat ze aanstaande woensdag weer thuis zijn van hun weekje vakantie in het huis van hun zoon en schoondochter. Een dorp ook, waar een enthousiaste buurtvereniging activiteiten organiseert, zoals Sint-Maarten, buurt bbq, voetbalwedstrijd of een concert in de straat, waar je met je klapstoeltje naar toe kunt lopen. 

Een dorp met sfeervolle en heel verschillende huizen, waar je kunt aanbellen met de vraag of je een luchtpomp kunt lenen om een enorm luchtbed mee op te kunnen blazen. En ja, je kunt ook een kopje suiker lenen of de frituur om oliebollen te bakken. Waar je een app'je kunt sturen naar de buurvrouw om een bestelling te plaatsen voor overheerlijke hamburgers, die haar broer annex slager, meeneemt voor de zomerse bbq. 

Dit alles bedacht ik mij, toen ik met vriendlief door het park liep, de één-ogige kat zag, een praatje met een buurtgenoot maakte en een auto met zwaaiende buurvrouwen langs zag komen, op weg naar de sportclub. 

Ik werd er erg blij van!

P.s. voor de pessimistisch ingestelde mensen: je hebt hier ook geluidsoverlast, hondenpoep op de straat én de stoep, een meningsverschil met een buurtgenoot enzovoorts. Gelukkig wel. Anders zou het té perfect voor woorden zijn.