Mijn mijmeringen

De maand september loopt ten einde en desondanks worden we elke dag vrolijk begroet door de zon en een stapeltje wolken. Het heeft er veel van weg, dat ze er erg veel plezier aan beleven, om de eilandgasten te verrassen met stralend, zomers weer. Ze zien de gasten vertwijfeld naar de inhoud van hun garderobe kijken: "we hebben geen korte broek, sandalen, bikini, hemdje,  zomerjurk enzovoorts meegenomen!". Gniffelend besluiten de zon en het stapeltje wolken om deze grap wat langer vol te houden. Zo spekken ze de middenstand, die goede zaken doet met de verkoop van ijsco's, zonnebrandcrème, zomerkleding (met zoveel % korting om zo het leed te verzachten), rosé en tapas ..... en wat al niet meer.  En wij? Wij zitten midden in deze natuurgrap en kunnen er én om lachen én van genieten. 

V riend en ik brengen deze week op Schiermonnikoog door om velerlei redenen. Als eerste en tevens de belangrijkste reden, hadden we het mooie, prachtige, rustige eiland ontzettend gemist en onze lijven vertoonden nog steeds afkickverschijnselen. Laat ik dat even uitleggen, om misverstanden te voorkomen. Wanneer het Schiermonnikogervirus eenmaal heeft toegeslagen, dan kan je plotsklaps een heimwee-aanval krijgen. Deze gaat gepaard met een dromerige blik, vage antwoorden, ongedurigheid, vage misselijkheid enzovoorts. De ene mens schijnt er gevoeliger voor te wezen, dan de andere en de uitingsvormen lopen nogal uiteen. Ik ken overigens geen mensen die er aan zijn overleden, ondanks het chronische karakter. Ook staat het virus staat niet in de top 100 van welvaartziekten. In maart sloeg dit virus genadeloos toe; er was geen ontkomen aan. Ik herkende de symptomen bij mezelf en een paar uur later bij D. en ik boekte een prettig huisje in de duinen. 's Avonds vroeg ik achteloos aan D....

Een paar dagen terug kwam ik een oud versje tegen, dat iemand op Facebook had geplaatst. Het versje is ooit geschreven door Annie M.G. Schmidt, met een titel, die in de afgelopen zomer heel hot was: ' Pas op voor de hitte'. Ik heb het versje voor je uitgeschreven en ik wil je vragen om het hardop voor te lezen. Denk aan juffrouw Scholten, die is vandaag gesmolten,  helemaal gesmolten, op de Dam. Dat kwam door de hitte, daar is ze in gaan zitten - als je soms wilt weten hoe dat kwam. Ze hebben het voorspeld: Pas op juffrouw, je smelt! Maar ze was ontzettend eigenwijs .... Als een pakje boter, maar dan groter, is ze uitgelopen, voor het paleis.  Enkel nog haar tasje lag daar in een plasje ..... Alle kranten hebben het vermeld op de eerste pagina Kijkt het zelf maar even na. Ja, daar staat het, kijk maar: dame smelt. Die arme juffrouw Scholten .... helemaal gesmolten ... Als dat jou en mij eens overkwam. Laten we met die hitte ov...

Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...