Wat gebeurt er als je je fantasie gebruikt?

Een paar dagen terug kwam ik een oud versje tegen, dat iemand op Facebook had geplaatst. Het versje is ooit geschreven door Annie M.G. Schmidt, met een titel, die in de afgelopen zomer heel hot was: 'Pas op voor de hitte'. Ik heb het versje voor je uitgeschreven en ik wil je vragen om het hardop voor te lezen.
Denk aan juffrouw Scholten,
die is vandaag gesmolten, 
helemaal gesmolten, op de Dam.
Dat kwam door de hitte,
daar is ze in gaan zitten
- als je soms wilt weten hoe dat kwam.
Ze hebben het voorspeld: Pas op juffrouw, je smelt!
Maar ze was ontzettend eigenwijs ....
Als een pakje boter,
maar dan groter,
is ze uitgelopen, voor het paleis. 

Enkel nog haar tasje
lag daar in een plasje .....
Alle kranten hebben het vermeld
op de eerste pagina
Kijkt het zelf maar even na.
Ja, daar staat het, kijk maar: dame smelt.

Die arme juffrouw Scholten ....
helemaal gesmolten ...
Als dat jou en mij eens overkwam.
Laten we met die hitte
overal in gaan zitten,
maar vooral niet midden op de Dam. 

Bij het uitspreken van de tekst: 'Pas op juffrouw, je smelt', gaat mijn stem als vanzelf omhoog (alsof er een vraagteken achter de zin staat) en mijn mondhoeken krullen naar boven. Vervolgens zie ik beelden van een dunne, wat oudere juffrouw met lang grijs haar, dat ze in een knot draagt. Ze is gehuld in een wijd uitlopende bloemenjurk en ze draagt luchtige sandaaltjes. Een zweempje lippenstift kleurt haar lippen roze. Haar hoed is van haar hoofd gevallen en ligt op de grond. Een gesmolten ijsco! 

Verder zie ik omstanders voor me, die dit tafereel met opengevallen mond bekijken en ietwat verlegen naar deze juffrouw kijken, onderwijl fluisterend wat ze nu het beste zouden kunnen doen. 

 En terwijl al deze beelden achter elkaar zich uitbreiden tot een korte film, bedenk ik me dat het versje ook iets ondeugends heeft. Iets waar Annie MG Schmidt heel goed in was: het choqueren van haar lezerspubliek. Toen en nu. Want dat is blijkbaar nog steeds nodig in een wereld met zuurpruimen.  
De afbeelding is afkomstig van de website Apparata

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een blauw
Meer lezen

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegraven
Meer lezen