De Schierziekte

Vriend en ik brengen deze week op Schiermonnikoog door om velerlei redenen. Als eerste en tevens de belangrijkste reden, hadden we het mooie, prachtige, rustige eiland ontzettend gemist en onze lijven vertoonden nog steeds afkickverschijnselen. Laat ik dat even uitleggen, om misverstanden te voorkomen. Wanneer het Schiermonnikogervirus eenmaal heeft toegeslagen, dan kan je plotsklaps een heimwee-aanval krijgen. Deze gaat gepaard met een dromerige blik, vage antwoorden, ongedurigheid, vage misselijkheid enzovoorts. De ene mens schijnt er gevoeliger voor te wezen, dan de andere en de uitingsvormen lopen nogal uiteen. Ik ken overigens geen mensen die er aan zijn overleden, ondanks het chronische karakter. Ook staat het virus staat niet in de top 100 van welvaartziekten.

In maart sloeg dit virus genadeloos toe; er was geen ontkomen aan. Ik herkende de symptomen bij mezelf en een paar uur later bij D. en ik boekte een prettig huisje in de duinen. 's Avonds vroeg ik achteloos aan D.: "by the way, zin in Schier?". Hij knikte en er daalde een rust over ons beide heen. Het virus was door deze actie weer ingekapseld in de stellige overtuiging, dat het goed zou komen. 

Een paar maanden later scheepten wij ons in en kwamen we na een tijdje varen, op onze bestemming aan. We roken het drooggevallen wad en de zilte lucht. We zagen een uitgestrekte blauwe lucht met witte, pluizige wolken en hoorden de zeemeeuwen krijsen: onze vakantie was nu echt begonnen. 

In de afgelopen dagen hebben we veel gewandeld en gefietst en elke dag ziet het landschap er anders uit. Wonderlijk niet? Uitgestrekte stranden zien er bij eb heel anders uit, dan wanneer het vloed is en dan zie je ook andere vogels rondlopen en overvliegen. Ook de menselijke bezoekers van het eiland variëren. Van vogelspotters tot trendy dagjesmensen en van Hollands sprekende mensen tot Duitsers en Amerikanen. Zittend op de vele terrassen, die het eiland rijk is, hebben D. en ik heel wat gesprekken opgevangen. Een bloemlezing:

Vier grijze oude knarren, afkomstig uit midden Duitsland  (ik kon ze verstaan) zaten bij te praten. Genietend van hun derde biertje en met blosjes op de wangen hielden ze zich niet bezig met een gezonde maaltijd. Hun vrouwen waren thuis en dit was hún weekend uit: doen waar ze zin in hadden en daarna vroeg naar bed.

Een familiereünie waarvan één van de leden met zijn echtgenote was overgevlogen uit de Verenigde Staten. Hij had een mooie carrière achter de rug en was er in de jaren '70 bij toeval beland. Zijn werkgever in Nederland moest met lede ogen aanzien, dat hij zich daar definitief ging settelen en niet meer terugkwam naar Holland. De grote bazen moesten deze transfer begeleiden en het was bijzonder om mee te maken. Toch vroeg hij zich af hoe zijn leven er had uitgezien, als hij niet naar Amerika was geëmigreerd. Hij liep naar zijn fiets, keek ons aan en voegde zich bij de familie. Morgen gingen ze eten bij de Marlijn en daarna was het uit met de Nederlandse pret.

Vriendinnen die een weekendje weg gaan en de busreis van de boot naar hun huisje beschreven. Dat ze als haringen in een ton vervoerd werden. En dat ze nu zoveel qualitytime samen hebben, zodat ze heerlijk samen konden praten, hardlopen, eten en tutten. Lekker even geen verplichtingen.

Behalve gesprekken beluisteren, want dat gebeurt onwillekeurig als mensen hard en/of duidelijk praten, kan ik ook genieten van de beesten rondom ons huis. Kareltje paradeert over het terrein en je hoort hem van verre aankomen. Soms neemt hij zijn vrouwen mee. Ik begrijp nog steeds geen Fazants maar volgens mij geniet hij van de aandacht. Behalve gevederde vrienden, lopen er hier ook harige springveren rond: konijnen in alle kleuren. Ik heb ze lang niet gezien, want hun aantal is erg geslonken door de mixomathose. Maar er is blijkbaar een revival aan de gang en nu zie je overal springende en huppelende konijnen. Voor Tommy heb ik een zwak. Zijn oor is onderdeel geweest van een vechtpartij en nu loopt er een ander konijn rond met een stukje oor tussen zijn grote voortanden. De ogen van Tommy zien er rood en gezwollen uit. Ondanks dat, ziet hij er tevreden uit.  Hij knabbelt van het verse, groene gras in onze tuin en geniet er zichtbaar van.

Deze week hebben we tevens de verjaardag van vriendlief gevierd. Hij houdt van rust en geeft bijna nooit een verjaardagsfeest. De leeftijd, die hij nu heeft bereikt, vond hij dermate prachtig, dat hij een feestje 'pour deux' voorstelde. Gelukkig was de postbode op de hoogte van dit jaarlijks terugkerend fenomeen en bezorgde de kaarten óp het eiland.

En nu zitten wij, dinsdagavond half 7, rozig op de bank. Voldaan van de wandelingen, fietstochten, zeelucht en kunnen we getuige zijn van de zonsondergang.

Volgens mij, zeker voldoende redenen om naar Schiermonnikoog te gaan!

De foto van de Middenstreep is afkomstig van http://www.omropfryslan.nl/category/trefwurden/schiermonnikoog