Een nieuwe huisgenoot
Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: we hebben een nieuwe huisgenoot. Talloze avonden is hij onderwerp van gesprek geweest. We hebben ons zelf veel vragen gesteld, om zo tot een goede afweging te komen:
Op al deze vragen konden D. en ik een bevestigend antwoord geven. We hebben immers meer dan voldoende ruimte in ons huis en zeker in onze achtertuin. We hebben het vermoeden dat ons kattenkwartet de ‘nieuwe’ eerst met argusogen zal bekijken, voordat het vriendschap sluit. We twijfelden of we het huisdier laten logeren in het kattenpension. Meenemen naar ons vakantieverblijf zou echter het evenwicht kunnen verstoren. Dat hij thuisblijft, terwijl wij op vakantie zijn, leek daarentegen een redelijke optie.
Op Goede Vrijdag stond de zon hoog aan de hemel. De lucht was blauw en de vogeltjes kwetterden. D. liep fluitend door het huis en riep vanaf de zolderverdieping “we gaan er gewoon voor! Deze vijfde kan er nog wel bij.” Een kwartier later zaten we in de auto. Ook al had de verkoopster verteld, dat we voldoende tijd hadden om rustig naar Leusden te rijden en het niet op een dag aan kwam, toch wilde ik het zekere voor het onzekere nemen. Uit de speakers klonk het liedje ‘it is not easy being green’: een duet van Kermit de Kikker samen met Ed Sheeran. D. zong mee en ik neuriede. De stemming zat er goed in. Eenmaal in Leusden aangekomen, ging het snel. We zagen onze huisgenoot staan. Hij werd omringd door zijn broers en zussen. Ik werd warm en blij tegelijk. Met klamme handen pakte ik hem voorzichtig vast en keek hem aandachtig aan. Met grote, ronde, groene ogen keek hij me onbewogen aan. Zijn romp was slank, gespierd en mooi van vorm. Zijn lippen waren iets opgetrokken, waardoor het leek alsof hij glimlachte. “Het is een prachtig exemplaar. Zullen we hem Rick noemen”. D. keek me aan en ik knikte. Zo’n naam had ik ook al in gedachten.
Het kattenkwartet is tot op heden niet echt onder de indruk van hun nieuwe huisgenoot. Rick heeft de achtertuin tot zijn domein verklaard en heeft het plekje, waar wij hem hebben neergezet, nog niet verlaten. Alleen Joep heeft gemerkt dat een nieuwe huisgenoot zijn intrede heeft gedaan. Hij keurt Rick echter geen blik waardig en doet net alsof hij er niet is. Volgens mij vindt Rick dat wel zo prettig; er ligt nog steeds een glimlach om zijn lippen. Ik vermoed dat hij vriendjes aan het maken is.
- Hebben we wel voldoende ruimte voor een vijfde huisdier? Tenslotte neemt ons kattenkwartet een aanzienlijk deel van ons huis in beslag.
- Hoe zouden onze katten reageren op de komst van een nieuw exemplaar? Is het evenwicht gewaarborgd en past het karakter van het nieuwe huisdier bij het Maine Coon Kwartet?
- Kan ons huisgenootje mee op vakantie of laten we hem, net zoals bij de anderen, logeren in het kattenpension?
Op al deze vragen konden D. en ik een bevestigend antwoord geven. We hebben immers meer dan voldoende ruimte in ons huis en zeker in onze achtertuin. We hebben het vermoeden dat ons kattenkwartet de ‘nieuwe’ eerst met argusogen zal bekijken, voordat het vriendschap sluit. We twijfelden of we het huisdier laten logeren in het kattenpension. Meenemen naar ons vakantieverblijf zou echter het evenwicht kunnen verstoren. Dat hij thuisblijft, terwijl wij op vakantie zijn, leek daarentegen een redelijke optie.
Op Goede Vrijdag stond de zon hoog aan de hemel. De lucht was blauw en de vogeltjes kwetterden. D. liep fluitend door het huis en riep vanaf de zolderverdieping “we gaan er gewoon voor! Deze vijfde kan er nog wel bij.” Een kwartier later zaten we in de auto. Ook al had de verkoopster verteld, dat we voldoende tijd hadden om rustig naar Leusden te rijden en het niet op een dag aan kwam, toch wilde ik het zekere voor het onzekere nemen. Uit de speakers klonk het liedje ‘it is not easy being green’: een duet van Kermit de Kikker samen met Ed Sheeran. D. zong mee en ik neuriede. De stemming zat er goed in. Eenmaal in Leusden aangekomen, ging het snel. We zagen onze huisgenoot staan. Hij werd omringd door zijn broers en zussen. Ik werd warm en blij tegelijk. Met klamme handen pakte ik hem voorzichtig vast en keek hem aandachtig aan. Met grote, ronde, groene ogen keek hij me onbewogen aan. Zijn romp was slank, gespierd en mooi van vorm. Zijn lippen waren iets opgetrokken, waardoor het leek alsof hij glimlachte. “Het is een prachtig exemplaar. Zullen we hem Rick noemen”. D. keek me aan en ik knikte. Zo’n naam had ik ook al in gedachten.
Het kattenkwartet is tot op heden niet echt onder de indruk van hun nieuwe huisgenoot. Rick heeft de achtertuin tot zijn domein verklaard en heeft het plekje, waar wij hem hebben neergezet, nog niet verlaten. Alleen Joep heeft gemerkt dat een nieuwe huisgenoot zijn intrede heeft gedaan. Hij keurt Rick echter geen blik waardig en doet net alsof hij er niet is. Volgens mij vindt Rick dat wel zo prettig; er ligt nog steeds een glimlach om zijn lippen. Ik vermoed dat hij vriendjes aan het maken is.
Reacties