Mijn mijmeringen

 In vroegere tijden verplaatsten mensen zich per paard en wagen. Zo stapte je, als je beschikte over voldoende financiële middelen, in je rijtuig. Daarna nam de koetsier plaats op de bok en je ging op reis. De paarden liepen deels stapvoets over het bospad of in volle gallop over de wegen waar dat mogelijk was. En als je niet van goede komaf was, dan vervoerde je jezelf met paard en wagen en klom je zelf op de bok. Hoe je je ook verplaatste, het kostte tijd om ergens naar toe te reizen en men nam hier de tijd voor. Hoe anders is het nu. Tegenwoordig kan het niet snel genoeg gaan: met de hogesnelheidslijn of vliegtuig ben je in no-time op de plaats van bestemming; je zit comfortabel in je stoel en je merkt er niets van als de trein zich met een snelheid van 300 km/uur voortbeweegt (om over het vliegtuig maar niet te spreken). Ook in je eigen auto kan je makkelijk 180 km/uur rijden, maar dat doe je niet omdat je anders een boete krijgt voor te hard rijden. Hard rijden is leuk, want l...

  Stel je het volgende eens voor: je bent een jongen van een jaar of 14 en je loopt samen met je broertje van 12 jaar en je ouders door een natuurgebied. Het is zó saai om te wandelen, maar het moet van moeder omdat: 'we ook moeten bewegen tijdens de lockdown'. Ik kijk naar voren en opzij en ik ziet alleen maar zand, bomen en dood gras. Boring, saai! Omdat het koud is buiten, moet ik een winterjas dragen én een muts én handschoenen, maar eigenlijk is dit overbodig: ik heb het altijd warm, maar het moet. We lopen in een slakkentempo, echt traag. Mijn vader en moeder praten met elkaar, maar ik zou niet weten waarover. Dat wil ik eigenlijk ook niet weten, want ik word er moe van. Flarden van gesprekken waaien naar mij toe en het gaat over ziek kunnen worden, dat ik zo groot ben geworden en dat het moeilijk is om vakken te onderwijzen waar ze zelf ook geen raad mee weten. Ik loop door en spoor mijn broertje aan om ook harder te lopen. Even weg   van het gezeur, maar er is niet...

Het is alweer een tijdje geleden dat ik de boeken 'Big Magic' (van Elizabeth Gilbert) en 'Als jouw leven een cirkel is, waar sta je dan' (van Inez van Oord) heb gelezen. Beide boeken gaan over creativiteit en over trouw blijven aan jezelf. De schrijfsters vertellen hoe ze omgaan als een idee zich aandient, hoe de ideeën vorm gekregen hebben of juist niet. Over behaalde successen en over tegenslagen. Beide boeken heb ik drie keer gelezen in de afgelopen 4 jaar maar er gebeurde niet veel. Ik werd er wel vrolijk van maar daar bleef het bij. Maar toen las ik Big Magic afgelopen oktober voor de vierde keer las en viel mijn oog op de passages waar geschreven wordt welke weg een idee aflegt. En dát fascineerde mij. Ik ging er nog eens beter voor zitten en probeerde het mij in te beelden: een idee gaat op zwerftocht op zoek naar iemand die hier uitvoering aan geeft. En opeens kreeg ik het warm en werd ik heel blij. Ik kreeg een brainwave, of hoe je dat ook maar noemt, want op...