Vertragen in plaats van versnellen

 In vroegere tijden verplaatsten mensen zich per paard en wagen. Zo stapte je, als je beschikte over voldoende financiële middelen, in je rijtuig. Daarna nam de koetsier plaats op de bok en je ging op reis. De paarden liepen deels stapvoets over het bospad of in volle gallop over de wegen waar dat mogelijk was. En als je niet van goede komaf was, dan vervoerde je jezelf met paard en wagen en klom je zelf op de bok. Hoe je je ook verplaatste, het kostte tijd om ergens naar toe te reizen en men nam hier de tijd voor.

Hoe anders is het nu. Tegenwoordig kan het niet snel genoeg gaan: met de hogesnelheidslijn of vliegtuig ben je in no-time op de plaats van bestemming; je zit comfortabel in je stoel en je merkt er niets van als de trein zich met een snelheid van 300 km/uur voortbeweegt (om over het vliegtuig maar niet te spreken). Ook in je eigen auto kan je makkelijk 180 km/uur rijden, maar dat doe je niet omdat je anders een boete krijgt voor te hard rijden. Hard rijden is leuk, want lekker snel. Versnellen geldt ook voor informatie. Mensen zitten van vroeg tot laat op het schermpje van hun computer of telefoon te kijken en krijgen daardoor non-stop informatie binnen. Downloadsnelheid is belangrijk, voldoende data tot je beschikking hebben ook, want anders mis je wellicht iets. FOMO is niet voor niets ontstaan.

Hoe groot is het verschil tussen toen en nu? Ik vind het verschil enorm groot geworden, want we kunnen meer dan ooit en dat heeft ons veel welvaart gebracht. Machines hebben het zware werk overgenomen en de mens zet daardoor steeds meer haar brein in om te managen, aan te sturen, te coördineren of te faciliteren. Het is ook een brein dat constant overuren draait. We versnellen elke dag weer. Maar weet je: machines, auto's en computers hebben software, die ervoor zorgt dat een pop-up wordt weergegeven wanneer onderhoud uitgevoerd moet worden. En als we deze melding krijgen, dan zorgen we voor een update of reparatie. 

Stel je voor dat we zichtbaar kunnen maken wat de impact is van de versnelling op ons lijf en brein, net zoals dit bij machines en computers werkt? Dan kwam de stoom uit je oren en had je hoofd de omvang van een enorme skippybal. Zie dan maar eens in evenwicht te blijven of rechtop te staan. Maar zo ver gaat ons lijf en brein niet. In plaats daarvan geven ze hele subtiele signalen af, die gemakkelijk weg te wuiven zijn, waardoor je nog steeds kan versnellen.

Over dit alles was ik aan het nadenken, voordat ik ging wandelen in het bos. Ik wandel elke dag. Elke dag weer loop ik door velden heen, tussen bomen of langs water. Ik wandel omdat ik nog steeds aan het herstellen ben van een zware burn-out. Zo'n herstelproces kan je niet versnellen, en heus, dat heb ik geprobeerd.

Ik ruik de typische koude winterlucht. De vogels tjilpen en de zon schijnt. De wind is koud en ik ben blij dat ik een muts op heb. Mijn voeten zijn koud en ik voel hoe elke voet zich, stap voor stap, afwikkelt in mijn schoen: hiel, wreef, teen. Na tien minuten heb ik hele warme voeten, maar ik blijf er met mijn aandacht bij: hiel, wreef, teen. 

Wanneer ik ga lopen, dan kijk ik niet meer op de weer-app. Ik wandel. Zelfs al regent het, of dalen de sneeuwvlokken op mijn wimpers. Ik wandel. Ook als het buiten 30 graden Celsius of meer is: ik wandel. Want deze snelheid is het tempo dat ik goed kan bijbenen. Daardoor zag ik hoe de natuur vorig jaar veranderde: van fris lentegroen in april, tot uitbundige zomerse kleuren in juli, tot de herfsttooi met rode/oranje/groene/bruine bladeren die in oktober op de grond vielen, tot wat het nu is. Wanneer ik mijn voeten voel, dan ligt mijn brein als het ware uitgestrekt voor de houtkachel te genieten van de warmte en de rust.  

Mijn motto voor 2021 is vertragen: hiel, wreef, teen. En ik vind het een supertempo.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen