Wat doe je als er een idee langskomt?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik de boeken 'Big Magic' (van Elizabeth Gilbert) en 'Als jouw leven een cirkel is, waar sta je dan' (van Inez van Oord) heb gelezen. Beide boeken gaan over creativiteit en over trouw blijven aan jezelf. De schrijfsters vertellen hoe ze omgaan als een idee zich aandient, hoe de ideeën vorm gekregen hebben of juist niet. Over behaalde successen en over tegenslagen.


Beide boeken heb ik drie keer gelezen in de afgelopen 4 jaar maar er gebeurde niet veel. Ik werd er wel vrolijk van maar daar bleef het bij. Maar toen las ik Big Magic afgelopen oktober voor de vierde keer las en viel mijn oog op de passages waar geschreven wordt welke weg een idee aflegt. En dát fascineerde mij. Ik ging er nog eens beter voor zitten en probeerde het mij in te beelden: een idee gaat op zwerftocht op zoek naar iemand die hier uitvoering aan geeft. En opeens kreeg ik het warm en werd ik heel blij. Ik kreeg een brainwave, of hoe je dat ook maar noemt, want op dat moment klopte een idee bij mij aan met het vriendelijke verzoek of we even konden babbelen. Ik liet het idee netjes binnen, want ik had gelezen dat dit wel het minste is wat je kunt doen. Perplex zat ik op het puntje van mijn stoel en keek nieuwsgierig naar 'het idee'. Dit zat (blijkbaar was het idee vrouwelijk) rustig op haar stoel en keek me vriendelijk aan. Ik zag beelden over het schrijven aan een boek, een boek over katten en over een goede doelenactie. Ik werd er stil van en, nadat het idee was vertrokken, zat ik een hele tijd voor mij uit te staren.

Ik pakte pen en papier en begon te schrijven: waar mijn boek over ging (onze vier katten) en hoe het opgebouwd zou worden (een soort dagboekbeschrijving tussen 2006 en 2020). Over welke goede doelen actie het zou worden, had ik snel besloten: het werd de Dierenbescherming en ik stuurde mijn opzet naar de stichting. En ik had ook ideeën hoe ik mijn idee de wereld in zou zetten: de 1000+volgers op mijn Facebookpagina informeren.

En toen begon het echte werk, want welke foto's ga je gebruiken in zo'n boek? Ik heb meer dan 10.000 foto's op een externe harde schijf staan, dus waar te beginnen? Verder zat ik te peinzen hoe ik een goede kapstok kon maken om mijn verhalen aan op te hangen, zonder dat het saai werd, want ik kan niet tegen formats en zeker niet tegen voorspelbaarheid. Ik scrolde door de vele foto's en begon al snel het overzicht kwijt te raken. Ik weet het nog goed: ik zat in de werkkamer voor mij uit te staren en ik keek op de plantenbak. De planten waren dood op een paar rode bloemen na. Zij trokken zich er niets van aan dat het herfst was en lieten hun pracht aan de hele wereld zien. Ik keek naar mijn aantekeningen en ik liet de chaos toe. Na een paar dagen kon ik weer verder en ik vulde pagina voor pagina. Het idee kreeg vorm, en hoe.

En nu, 9 weken later, is het idee tot wasdom gekomen en in een boek terecht gekomen met de titel Een blik in het leven van het Maine Coon Kwartet en is er € 169,= opgehaald voor de Dierenbescherming. Ik ben zo blij en zo trots. Niet alleen op het resultaat, maar op de energie die het me geeft. Mijn creativiteit heb ik nu ingebracht in iets tastbaars. Mijn linker en rechter hersenhelft hebben netjes samengewerkt. Het linker deel bracht structuur aan en zorgde voor orde in de chaos terwijl mijn rechter hersenhelft overstroomde van ideeën, beelden en sfeerimpressies.

Nu mag ik wachten op het volgende idee. Er borrelt al iets en ik merkt dat ik de hele tijd wil tekenen en schetsen. Dat doe ik dus ook braaf al weet ik nog niet waar het naar toe gaat. Ik weet dat de schetsen verband houden met teksten over vertragen. Mijn rechter hersenhelft houdt zich gedeisd, want deze weet uit ervaring dat het suddertijd is. En ik wacht braaf af tot het idee aanklopt. En daarna komt de volgende stap.

 

 

 

De foto is gemaakt door Viviane Monconduit (Pixabay)

 

 

 

 

 

 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen