Geluk!

In de afgelopen weken heeft het een paar dagen gesneeuwd. Dat leverde prachtig mooie taferelen op. Bomen waren versierd met een wit poederlaagje en elke tak werd op een bijzondere manier geaccentueerd. De wereld was verstild. Ik zag mensen met blozende wangen rondlopen, die een slee voorttrokken, waarop joelende kinderen zaten. Een sneeuwpop stond gezellig voor zich uit te staren; hij genoot zichtbaar van de pret, die de winter met zich meebracht. Een bejaarde buurman liep rustig achter zijn rollator over de stoep. Hij werd vergezeld door een buurvrouw, die rustig met hem meeliep. Ik kon die dag alleen maar glimlachen en genieten van het feit dat ik gezond van lijf en leden was. Dat had heel anders kunnen uitpakken.

De week ervoor was ik op miraculeuze wijze aan een verkeersongeluk ontsnapt. Het was die ochtend onrustig op de snelweg. Het regende. Vanuit mijn ooghoek zag ik een grote zwarte auto op de linker rijstrook van de A28 nabij Hoevelaken. De chauffeur bedacht ineens dat hij naar de afrit A1 Apeldoorn/Amsterdam moest, gaf gelijk gevolg aan deze gedachte en schoof drie rijstroken op. Een volslagen ondoordachte actie met enorme gevolgen. 

Iedereen schrok en trapte op de rem. Om mij heen knalden auto's op elkaar. Ik rook rubber, uitlaatgassen en paniek. Kijkend in mijn achteruitkijkspiegel zag ik chaos en rode alarmlichten. En ik? Ik kon gewoon doorrijden. 

Nu, een paar weken later, schrijf ik hoofdschuddend dit verhaal met één conclusie: deze idiote egoïstische chauffeur hoort niet meer op de weg thuis. Hij is wat mij betreft veroordeeld tot de benenwagen. 

Dankzij mijn portie geluk kon ik weken later genieten van de sneeuwtaferelen. Uit eigen ervaring weet ik inmiddels, dat ook katten sneeuwballen kunnen maken. Het gooien lukt alleen nog niet zo.