Portie zelfvertrouwen
Behalve dat het vandaag 2e Pinkersterdag is, is het een gewone dag. De lucht laat een zachte, miezerige regen op de grond neerdalen. Planten, bomen en struiken vinden deze wijze van bewatering zeer plezant. Stukken beter dan de stortbui van een paar dagen geleden. In alle hoeken en gaten brult het lentegroen naar boven. De klimop bulkt over de schutting heen, het onkruid steekt triomfantelijk zijn groene blaadjes tussen de stenen en het gras aan de overzijde wordt voller en dikker. In de lucht vliegen vogels af en aan, om de hongerige magen van hun pasgeborenen te voeden.
Onze katten bekijken deze taferelen met bijzondere aandacht. "Je weet maar nooit", zie je ze denken, terwijl ze zich onder de struik verstoppen. Een meesje hipt door de tuin. Op zoek naar lekkernijen voor de achterblijvers in het nest. De wurmen liggen voor het oprapen.
Plotseling zien wij één van onze katten door de tuin schieten. Even later huppelt Tup naar ons toe. In zijn bek zie ik een vleugel. D. begroet vriendelijk de sluipmoordenaar (want dat is Tup tenslotte), en prijst hem uitbundig voor dit speciale cadeau. Tup kijkt naar boven, maar besluit toch nog een ereronde door de tuin te maken. Opnieuw bij de achterdeur aangekomen, laat hij, al grommend, zijn prooi los. De vogel fladdert de struiken in, waardoor Tup de achtervolging opnieuw in zet. Met een ferme beet, houdt hij de half dode vogel in de houdgreep. Na een nieuwe ereronde in de tuin, laat hij de, nu dode, vogel opnieuw los.
Met ferme passen, loopt hij naar binnen. Normaal gesproken loopt hij lichtvoetig, nu niet meer. Onze andere kat, Pam, ziet hem vol bewondering aan.
De uren na dit voorval is zijn houding merkbaar veranderd. Zonder dat hij er erg in heeft, heeft hij van moeder natuur een portie zelfvertrouwen gekregen.
Het is inmiddels 9 uur later. Onze harige vriendelijke moordenaar ligt moe maar voldaan, maar met een opgewekte uitdrukking op zijn kop, uit te rusten op een klimpaal in de woonkamer. Wat een avontuur voor een 2e Pinkersterdag!
Onze katten bekijken deze taferelen met bijzondere aandacht. "Je weet maar nooit", zie je ze denken, terwijl ze zich onder de struik verstoppen. Een meesje hipt door de tuin. Op zoek naar lekkernijen voor de achterblijvers in het nest. De wurmen liggen voor het oprapen.
Plotseling zien wij één van onze katten door de tuin schieten. Even later huppelt Tup naar ons toe. In zijn bek zie ik een vleugel. D. begroet vriendelijk de sluipmoordenaar (want dat is Tup tenslotte), en prijst hem uitbundig voor dit speciale cadeau. Tup kijkt naar boven, maar besluit toch nog een ereronde door de tuin te maken. Opnieuw bij de achterdeur aangekomen, laat hij, al grommend, zijn prooi los. De vogel fladdert de struiken in, waardoor Tup de achtervolging opnieuw in zet. Met een ferme beet, houdt hij de half dode vogel in de houdgreep. Na een nieuwe ereronde in de tuin, laat hij de, nu dode, vogel opnieuw los.
Met ferme passen, loopt hij naar binnen. Normaal gesproken loopt hij lichtvoetig, nu niet meer. Onze andere kat, Pam, ziet hem vol bewondering aan.
De uren na dit voorval is zijn houding merkbaar veranderd. Zonder dat hij er erg in heeft, heeft hij van moeder natuur een portie zelfvertrouwen gekregen.
Het is inmiddels 9 uur later. Onze harige vriendelijke moordenaar ligt moe maar voldaan, maar met een opgewekte uitdrukking op zijn kop, uit te rusten op een klimpaal in de woonkamer. Wat een avontuur voor een 2e Pinkersterdag!
