Mijn mijmeringen

Wauw, wat een mooi weer was het vandaag. Ik stond met verbazing naar een fantastische modeshow te kijken in onze tuin. Zo staan de narcissen al een tijdje met de zon te flirten, waardoor ze extra opvallen bij insecten. Menig hommel klimt de kelk in, op zoek naar zoete lekkernijen. Nadat de kelk is leeggedronken, zoemt de hommel enthousiast naar het volgende exemplaar. Ondertussen waaien de stelen van de narcissen met de wind mee. De hommels schijnen dit deinende effect wel prettig te vinden. De narcis blijft een 'grande dame', zelfs tijdens een lentebui. Als de regenbui voorbij is, pept ze zichzelf weer op, en heft ze haar kopje naar de zon: "hommels, jullie zijn weer welkom".  Even verderop zie ik een grote struik in bloei staan; ietwat aarzelend, dat wel. Ze staat wat verscholen achter een groene forse struik, die nog niet met de modeshow kan meedoen. De struik drapeert haar takken met gele bloemetjes fijntjes langs de niet bloeiende struik. Daarmee valt ze toch...

En daar zat ik dan, op een koude zaterdagochtend, bij de winkelwagenstalling, voor de supermarkt. In mijn hand hield ik een lint vast en aan het uiteinde bevond zich een vrolijke, jonge, schattige, witte, kleine hond. De naam van het beestje? Max.  De baasjes van Max, twee meisjes van een jaar of 8, wilden boodschappen doen in de supermarkt en hadden Max eigenlijk aan een hekje willen vastbinden. Het hondje, dat duidelijk nog niet zoveel gewend was, reageerde verbaasd maar ook ietwat angstig op alle voorbij rollende karretjes en uitgestoken handen. Als katten- én hondenliefhebber zag ik deze actie met enige zorg tegemoet. Een jonge hond aanlijnen in een drukke winkelstraat: dat is vragen om problemen. Op mijn vraag of één van de meisjes buiten kon blijven wachten bij Max, en de ander binnen boodschappen kon doen, werden beide hoofden heftig geschud. "Nee, dat kan echt niet. We moeten samen naar binnen". Ze vonden het zelf ook niet fijn om Max buiten te laten maar het ko...

Ik kom de laatste tijd veel kikkers tegen.  De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het enge beesten vind, en dan heb ik me nog zachtjes uitgedrukt. Ze huppen alle kanten uit en springen behoorlijk hoog als ze zich in het nauw gedreven voelen óf omdat ze er gewoon zin in hebben. Op het moment dat er gevaar dreigt, verstijven ze. Menig kikker heb ik doodstil op de grond zien liggen. Op het moment dat ik de kikker wilde oppakken, en hij de warmte van mijn hand voelde, deed deze één oog open, en sprong, verontwaardigd kwakend, uit mijn hand de tuin in. Mij in verbijstering achterlatend.  Op het moment dat ze belaagd worden, bijvoorbeeld door een kat, laten ze een hoge fluittoon horen. De kat in kwestie zit dan vol verbazing naar dit apart fluitende speeltje te kijken. Alsof hij denkt "zo'n harde tik heb ik 'm toch echt niet gegeven, om dit lawaai te rechtvaardigen", om vervolgens weg te lopen. Dat snerpende geluid doet blijkbaar pijn aan de harige oren. Als ...

Ook al bevinden wij ons in de meteorologische winter, het weer was afgelopen weekend verrassend lenteachtig. Er werd gewerkt in de tuin, gevoetbald op het veld, gespeeld in een boomhut, gezonnebaad op het terras, gewandeld over het strand, er werd zomerkleding gekocht in de stad, gefietst in korte of lange broek, gewandeld in T-shirt of spijkerjas. Kortom, iedereen genoot.  Wij hebben het weekend voornamelijk in en rond het huis doorgebracht, en hebben het laatste deel van de tuin onder handen genomen. Een groot deel van de tegels werd ontdaan van mos en schoon gemaakt met groene zeep (en ja, dat middeltje werkt heel goed). Onder toeziend oog van onze katten, werkte D. zich behoorlijk in het zweet. Hij gooide vele emmers water over de tegels, en schrobde de groene slijmerige laag van de stenen. De katten vonden het vele water alleen maar fantastisch. Ze banjerden er vrolijk door- en overheen om vervolgens, met modderpoten en al, door de woonkamer, schuur en keuken te rennen. ...