Het animatieteam

De zomervakantie is aangebroken en bijna heel Nederland maakt zich reisvaardig om hun eigen stekkie te verlaten en op vakantie te gaan. Auto's in alle soorten en maten zijn tot de nok toe volgepakt met spullen, mensen, kinderen, huisdieren en ik weet niet wat. De reislustige Nederlanders sukkelen braaf decimeter voor decimeter in de eindeloos lange file op weg naar Frankrijk of Italië. Afhankelijk of de auto airco heeft, zijn alle ramen potdicht en zie je de inzittenden rustig voor zich uitkijken of trekken zich niets van de warmte aan, en reizen ze met de raampjes open, over het warme asfalt en wissen zich het zweet van het voorhoofd, of dommelen met een natte washand op het gezicht. Weer anderen slepen hun tweede huis op wielen, ook wel 'sleurhut' genoemd, naar Zeeland, Duitsland of België. Stoere motormuizen zweten zich het ongans, omdat ze zich hebben gehuld in stevige motorjas, -broek, -laarzen, -handschoenen en -helm. Het vizier wordt af en toe met een stevig handgebaar omhoog getikt om de vochtige lucht te laten verdwijnen. Aangekomen op de plek van bestemming, en nog warmer geworden van het opzetten van tent of caravan, holt men naar de zee of naar het zwembad, om lekker af te kunnen koelen van die warme, muffige reis. Kletsnat van het koele (zee)water staat men, nog onwennig op de nieuwe slippers, te kijken naar de informatieborden, die op het park of camping staan: wanneer kan ik vers brood halen, is er een afhaalrestaurant in de buurt, hoe lopen we naar het viswatertje, wat is het telefoonnummer van de arts enzovoorts, enzovoorts. En terwijl men aan het lezen is, en de hartslag normale waarden heeft aangenomen (200 meter onder water zwemmen is niet altijd een handig idee), hoor je een duidelijk 'ping ping' geluid, dat gevolgd wordt door een blikkerige stem, die achtereenvolgens in het Frans, Italiaans, Engels en een soortement Nederlands vertelt wanneer de kinderen welkom zijn voor beachvolleybal, musicaluitvoering, fietstocht door de bergen en schminkwedstrijd en vele andere dingen, waarvan je het bestaan nog nooit had gehoord. Terwijl de kinderen om je heen staan te dansen, krab je je achter je oren en realiseer je je dit geluid de komende twee weken dag-in-dag-uit zal horen: de geluiden van het animatieteam. 

Niet iedereen verlaat zijn comfortabele huis met warme douche, groot bed, compleet ingerichte keuken en gevulde koelkast. De thuisblijvers houden vakantie in hun eigen huis, omdat dit financieel beter uitkomt, vanwege oude of zieke familieleden, dito huisdieren of omdat men eenvoudig geen zin heeft in de vakantie-stress. De thuisblijvers herken je aan het rustige tempo, waarmee ze over straat lopen: ze hebben alle tijd van de wereld en hoeven niet naar een bakkertje, slagerij of supermarkt te zoeken. Want die weten ze blindelings te vinden. En als de kinderen geen zin meer hebben om in het bos verder te gaan met het bouwen van de boomhut, of het maken van een stuw, dan is er geen animatieteam nodig om ze te vermaken. De kids vragen wel, wanneer ze naar hun favoriete aflevering op televisie of DVD kunnen kijken en weten precies waar ze limonade en chips vandaan kunnen halen. En als je 's avonds een stapel pannekoeken aan het bakken bent, en je deze met de spatel heelhuids uit de grote koekenpan hebt gehaald, dan weet je dat je de juiste keuze hebt gemaakt. 

Ik ben nu twee weken vrij, vanwege de vakantiebedrijfssluiting van het kantoor, waar ik werk. En ik heb nu zeeën van tijd om mensen te ontmoeten, te schrijven, nieuwe plekken te bezoeken of lui in mijn hangmat te liggen in de warme zon. Ik word vergezeld door het kattenkwartet, dat mij uitstekend vermaakt. Ze komen op schoot liggen, spelen (of maken ruzie) met elkaar, rennen achter een tennisbal aan of liggen te genieten van de vele struiken, die onze tuin rijk is. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ook zij bezig gehouden worden door een animatieteam. Ik heb het team niet zelf aangesteld, laat staan dat ik ze opdracht heb gegeven om mijn katten te vermaken. Het team is een paar jaar geleden begonnen, opeens uit het niets en ze werken heel professioneel. Hun ledenaantal groeit en ze kunnen tegen een stootje. Ze zijn voor de duvel niet bang voor glinsterende tanden, scherpe nagels en starende ogen. Af en toe kom ik ze tegen, als ik langs het beekje loop, dat zich op 100 meter van ons huis bevindt. Met blozende wangetjes springen ze in het water en kwaken dat het een lieve lust is. Deze kikkers huppelen met gevaar voor eigen leven, in onze tuin, om zo onze katten te animeren. Met name Tup vindt ze geweldig en sleurt ze stuk voor stuk ons huis binnen, alwaar ik gillend de buit in ontvangst neem. En als we (eigenlijk D.) de kikker gevangen heeft, dan wandelt hij naar de beek en zet hem/haar bij zijn/haar soortgenoten. Het animatieteam inspecteert de kikker in kwestie grondig en plakt, indien nodig, pleisters op de gewonde huid. Kwakend nemen ze afscheid van D. en roepen, in kikkertaal: "tot de volgende keer!". 

De keren dat ik de beek passeer, als ik naar de stad fiets of wandel, dan fluister ik woorden als: "doe voorzichtig alsjeblieft!" en "je hoeft niet 3x per dag te komen" of "het ging bijna mis dit keer!". Het animatieteam haalt collectief zijn schouders op en gaat weer door met de planning. Ik vrees dat ik vanavond weer een kikker in de keuken ontdek. 

De tekening met spelende kikkers is afkomstig van de website 50plusser
De foto met kikkers is afkomstig van de website 't Groentje