Vervelen en fantaseren

Een tijdje terug verbleven D. en ik op het prachtige eiland Schiermonnikoog. We hebben daar genoten van een stralende zon, een strakblauwe lucht, bijna windstil weer en een ongelooflijke stilte. Tijdens onze vakantieweek hebben we weinig gedaan, behalve fietsen, wandelen, lezen, mijmeren, koffie drinken en lekker eten. Op dit waddeneiland is weinig te doen. Er zijn een paar hotels, kleding- en cadeauwinkels, 2 bakkers, 1 supermarkt en een ijswinkel. Daarentegen zijn er duinen in overvloed. Ook hoor en zie je talloze vogels rondvliegen. 's Avonds en 's nachts is het aardedonker op het eiland. Het enige licht dat je altijd ziet, is het licht van de vuurtoren, dat braaf rondjes draait om schepen op zee de weg te wijzen. Wanneer ik op Schiermonnikoog ben, geniet ik van stilte en rust.

En tijdens één van onze vele wandelingen, dacht ik aan de tijd dat ik kind was. Voor mijn gevoel had ik heel vaak zomervakantie, en dat de zon dan altijd scheen en het 30 graden Celcius was, waardoor ik meestal in korte broek of bikini rondliep. Het was de tijd dat er alleen op woensdag- en zaterdagmiddag televisie was voor kinderen en ik me soms ongelooflijk kon vervelen: "wat kan ik doen?", scheen een vaak gestelde vraag te zijn. Als mijn moeder naar een overvolle wasmand wees of naar de afwas, maakte ik dat ik wegkwam. Ik had namelijk iets anders in gedachte dan huishoudelijke activiteiten. Zodra de verveeldheid als een deken over me heen lag, en ik lusteloos in de tuin hing, dan gebeurde er iets grappigs: ik liep over van de ideeën en plannen. 

Zo heb ik met mijn 2 jaar jongere zusje diverse toneelstukken gespeeld. Om onze personages te verbeelden, gebruikten we de vele jurken, hoeden, broeken en mantels, die in de verkleedkist lagen. Na eindeloze repetities voerden wij dan ons toneelstuk op en kregen we de slappe lach, als we onze teksten waren vergeten. Ons publiek, bestaande uit vader, moeder en 9-jaar jonger broertje konden onze teksten en decorwissels niet altijd volgen. Maar dat maakte ons niet uit. 

In zo'n zelfde vlaag van verveling hebben we een complete winkel nagebouwd. Zelfgemaakte spullen lagen in het schap, maar ook werd een deel van de inventaris uit de woonkamer naar boven gehaald en voorzien van een prijsje. Middels een ingenieus systeem gleden de boodschappen moeiteloos van de kassaband af. Om ervoor te zorgen dat de breekbare producten niet kapot vielen (de kassaband was een plank, die in een hoek van 45 graden tegen de toonbank aan stond), hadden we kussens op de grond gelegd. Zo konden de boodschappen een veilige en rustige landing maken. 

Ook hebben we interviews gegeven aan elkaar en namen we onze gesprekken op met een ouderwetse bandrecorder. En als een gesprek ons niet beviel (omdat we ruzie kregen over de vraagstelling, de manier van antwoorden, de rolverdeling of wat dan ook), dan namen we het gesprek opnieuw op, als we weer vrede hadden gesloten met elkaar. 

Dat is was verveling met een mens doet. Door niets te doen, ontstaat er ruimte voor andere dingen. Niet omdat je dat wilt, maar omdat het gewoon gebeurt.

Ons nichtje van 7 jaar verveelde zich vandaag ook. We hadden haar opgehaald, boodschappen gedaan en koffie en limonade gedronken. Ze zag er ietwat pips uit, haar oogjes waren klein en ze gaapte regelmatig. Ze had wat verhoging en ze was moe. D. en ik besloten om het vanmiddag rustig aan te doen en thuis te blijven. Nichtje begreep het besluit, maar baalde zichtbaar. Ze zat eerst op de stoel, dan weer op de bank, liep rusteloos door de kamer en opeens lichtten haar ogen op. Ze had een idee. 

En nu ligt ze op de grond te spelen en zet een houten treinbaan in elkaar. Ze is net klaar met de bouw van een hoofdstation en is nu bezig met het ontwerp van een kleiner station. Omdat we niet in het bezit zijn van kleine poppetjes, heeft ze deze zelf gemaakt van gekleurd papier. Hele families heeft ze uitgeknipt: de familie Rood bestaat uit vader, moeder en twee kinderen. De familie Geel heeft één kind en de familie Oranje bestaat uit een moeder en twee kinderen. Op mijn vraag waar de vader was, antwoordde ze: "hij is het huis uit en woont aan de andere kant van Nederland. In het weekend krijgt hij de kinderen in huis". Op mijn vraag of hij alleen woont, antwoordde ze gedecideerd: "nee hoor, hij heeft een vrouw en 10 kinderen. De oudste 2 zijn het huis uit en de jongste drie zijn één jaar". Op mijn reactie dat het dan in het weekend een drukke bedoening was, haalde ze haar schouders op: "natuurlijk, maar hij doet nu niet mee, want hij woont ergens anders". 

De familie Rood, Geel en Oranje liggen nu te wachten, totdat de treinbaan compleet is en ze het ontwerp kunnen bekijken. Nichtje denkt momenteel na of een machinist ook pauze moet nemen, als hij onderweg is. Ik ben erg benieuwd of dit nog van invloed is, op het ontwerp van de treinbaan en de stationsgebouwen. 

Kortom, soms vind ik het fijn om een lege zaterdag of zondag te hebben. Het lukt mij niet altijd, maar soms gebeurt het gewoon: de verveling slaat toe en dat vind ik heerlijk!

En hoe zit het met jou? Verveel jij je wel eens? Mocht je dit gevoel niet kennen, dan kan ik je adviseren om het eens te doen. Zet 'm op je lijst van dingen die je wilt doen en schrijf het woord in hoofdletters: VERVELEN. 

Veel plezier.