Mijn mijmeringen

Daar sta je dan in de trein. Bepakt en bezakt met tassen, boeken en een jasje over mijn arm stond ik om me heen te kijken hoe iedereen zich een weg baande door de overvolle trein. Het was drukkend warm en ik wenste dat ik toch met de auto was gekomen.  Ik checkte mijn handtas naar iets dat de vochtige warme lucht kon verlichten. Wat een benauwde situatie! Ik had die middag overleg  in het centrum in Utrecht en het leek mij die ochtend een zeer goed idee om mijzelf per trein te laten vervoeren om fileleed te voorkomen. De heenweg verliep perfect. Geen vertragingen, opgewekte medereizigers en een ruime zitplaats. Onder het genot van een zonnetje was ik naar mijn overleg aan de Voorstraat gelopen en vier uur later, toen ik opnieuw incheckte op het centraal station Utrecht, hoorde ik een slow-whoop geluid. Een paar tellen later vertelde een damesstem door de luidsprekers dat iedereen het station moest verlaten en wel ONMIDDELIJK en rustig. Volgzaam als ik was liep ik naar buiten e...

Zomaar een foto uit een archief van de jaren '50. Een tijd dat mannen nog in een pak liepen en een hoornen bril droegen. Uit de tijd dat roken nog heel gewoon was en dat men stil was als een contract of rapport werd doorgelezen. Waar de chef nog aangesproken werd met U en de werknemers taken en opdrachten uitvoerden, omdat hen dat werd opgedragen. Het was de tijd van de wederopbouw: er moesten tienduizenden huizen per jaar worden gebouwd om gezinnen te huisvesten. De 'niet-lullen-maar-poetsen' mentaliteit stond hoog in het vaandel: een werkweek bestond uit zes dagen. Een eigen mening werd, voor zover ik dat kan nagaan, niet erg gewaardeerd. Als je iets werd opgedragen, dan had je je er naar te gedragen. Er waren tenslotte niet voor niets chefs en directeuren aangesteld. Zij bepaalden hoe de werkzaamheden werden verricht, door wie, op welke manier en daar hoefde het personeel zich niet mee te bemoeien. De gezagsverhoudingen waren duidelijk.  Inmiddels zijn we zo'n 60 jaa...

I k zit heerlijk op een zachte bank met mollige kussens te luisteren naar gastsprekers. Een koude wind blaast om het oude LTS gebouw en ik ben samen, met een aantal collega’s, een dag in Amsterdam om kennis op te doen over circulaire economie (wat een woord) en energieopwekking. Het gaat op dit moment over duurzaamheid in de breedste zin van het woord: als we veel grondstoffen nodig hebben om een stad te bouwen of een fabriek opnieuw in te richten, dan kan je jezelf de vraag stellen hoelang we nog zó door kunnen gaan, als we nu doen. Ik zal je verder niet vermoeien met details, maar dat het nuttig en noodzakelijk is, dat snappen de meeste mensen wel. Mijn collega’s kijken geïnteresseerd naar de presentatie op de schermen, fronsen met de wenkbrauwen en maken aantekeningen in een boekje. Grappig eigenlijk, niemand kijkt op zijn smartphone of tablet, maar ze luisteren geconcentreerd naar de spreker die het over energieleverantie heeft. Opnieuw valt de uitdrukking: ‘we weten niet waar we ...

In de trein zitten, om een verhaal schrijven, is het meest ongemakkelijke plekje waar ik ooit een verhaal heb geschreven. Vreemd eigenlijk. Een treinwagon is een minimaatschappij waar het gewone leven zich afspeelt. Ouders met kinderen zitten opgewekt te babbelen en hebben geen notie van de grote S op het glas, zodat ze de stilte doorbreken met verhalen over zwemles, tante Sjaan en dat ze nu echt dorst hebben, terwijl ze naar een pakje verfrommelde chocomelk wijzen. De zon schijnt door het glas zodat het binnen aangenaam warm wordt. Buiten is het gras nog nat van de koude nacht. Buiten lopen mensen met dikke mutsen op het hoofd, blazend in de handschoenen. Anderen stappen, met rode konen, van hun fiets en parkeren deze tegen het hekwerk, in de stellige overtuiging dat ze op tijd de trein in kunnen sprinten. Dat ze straks, mogelijk, hun fiets niet meer kunnen terugvinden is van latere zorg. De reis gaat verder. Inmiddels staan er mensen in het gangpad geduldig voor zich uit te k...