Waarom een kat?
Bij het woord 'huisdieren' dacht ik vroeger gelijk aan honden. Zo'n knuffelbeest dat vrolijk naar je toe rent als je 'm roept. Waar je al je verhalen aan vertelt, als je hem uitlaat. Zo'n hond hebben wij vroeger gehad. Hij heette Bonkie. Een bijzondere hond met een lief karakter.
Katten? Nee! Daar had ik eigenlijk helemaal niets mee. Totdat ik een bijzondere kat tegen kwam.
Laatst zag ik hem weer lopen. Ollie. Een magere oude kat met grijze haartjes in zijn vacht. Hij liep langzaam en gedachteloos door het groene gras. Soms ging hij er languit in liggen. Met de kop op zijn pootjes keek hij naar alle grappige dieren die hem voorbij liepen.
Een tor met een knalrood schildje liep met kleine dribbelpasjes door het hoge groene gras. Soms viel hij om omdat niet alle grassprieten zijn gewicht konden houden. Als de kat dat zag, zag ik zijn ruggetje op en neer gaan. Hij was natuurlijk aan het grinniken. Achter de tor liepen drie mieren. Eén grote gespierde werkmier, daarachter twee werkstertjes. Ze waren aan het mopperen. Piepend zeiden ze tegen elkaar dat ze alweer moesten verhuizen naar een ander nest en daar de boel weer helemaal moesten schoonmaken. Vooral het stutten van de gangen kostte veel tijd en het stof dat daar bij vrij kwam was niet te beschrijven.
Daarachter kroop een duizendpoot. De haartjes op zijn lijfje waren die ochtend fris gewassen in de ochtendregen en hij zag en weer op en top uit. Zijn voetjes waren nat van de dauw die op het gras lag en af en toe bleef hij stil staan. Hij had spierpijn en dat is voor een duizendpoot heel erg. Want dan heb je pijn in 1000 pootjes!
Toen de stoet voorbij was, keek Ollie op en zag mij op het bankje zitten. Hij sprong op schoot en ging liggen. Na een tijdje zei hij: “Ik heb weer zoveel gezien. Wat een avonturen heb ik beleefd! Tijd voor mijn slaapje”. Hij strekte zich langzaam uit, sprong van mijn schoot af en huppelde naar zijn huis. Hij keek nog één keer achterom. Hij gaapte en sprong op zijn kussen en …. sliep.
Na mijn ontmoeting met Ollie, ben ik heel anders naar katten gaan kijken. Ik heb toen bovenstaand verhaaltje geschreven en aan de eigenaren van Ollie gegeven. Kort daarna is hij dood gegaan aan ouderdom.
Katten? Ja!
We hebben er meer dan één en ze zijn net zo nieuwsgierig als Ollie. Nu nog een hond.
Katten? Nee! Daar had ik eigenlijk helemaal niets mee. Totdat ik een bijzondere kat tegen kwam.
Laatst zag ik hem weer lopen. Ollie. Een magere oude kat met grijze haartjes in zijn vacht. Hij liep langzaam en gedachteloos door het groene gras. Soms ging hij er languit in liggen. Met de kop op zijn pootjes keek hij naar alle grappige dieren die hem voorbij liepen.
Een tor met een knalrood schildje liep met kleine dribbelpasjes door het hoge groene gras. Soms viel hij om omdat niet alle grassprieten zijn gewicht konden houden. Als de kat dat zag, zag ik zijn ruggetje op en neer gaan. Hij was natuurlijk aan het grinniken. Achter de tor liepen drie mieren. Eén grote gespierde werkmier, daarachter twee werkstertjes. Ze waren aan het mopperen. Piepend zeiden ze tegen elkaar dat ze alweer moesten verhuizen naar een ander nest en daar de boel weer helemaal moesten schoonmaken. Vooral het stutten van de gangen kostte veel tijd en het stof dat daar bij vrij kwam was niet te beschrijven.
Daarachter kroop een duizendpoot. De haartjes op zijn lijfje waren die ochtend fris gewassen in de ochtendregen en hij zag en weer op en top uit. Zijn voetjes waren nat van de dauw die op het gras lag en af en toe bleef hij stil staan. Hij had spierpijn en dat is voor een duizendpoot heel erg. Want dan heb je pijn in 1000 pootjes!
Toen de stoet voorbij was, keek Ollie op en zag mij op het bankje zitten. Hij sprong op schoot en ging liggen. Na een tijdje zei hij: “Ik heb weer zoveel gezien. Wat een avonturen heb ik beleefd! Tijd voor mijn slaapje”. Hij strekte zich langzaam uit, sprong van mijn schoot af en huppelde naar zijn huis. Hij keek nog één keer achterom. Hij gaapte en sprong op zijn kussen en …. sliep.
Na mijn ontmoeting met Ollie, ben ik heel anders naar katten gaan kijken. Ik heb toen bovenstaand verhaaltje geschreven en aan de eigenaren van Ollie gegeven. Kort daarna is hij dood gegaan aan ouderdom.
Katten? Ja!
We hebben er meer dan één en ze zijn net zo nieuwsgierig als Ollie. Nu nog een hond.
