Een dagje geluk in de tuk-tuk

 

Dit bordje staat op het houten bankje in onze voortuin. Op zich is het geen bijzonder bordje. Het is gemaakt van leisteen, beplakt met een afbeelding van  klaprozen en de tekst 'ik ben in de tuin'.  Hoe bijzonder is dat bordje, dat in de loop van de jaren is verbleekt? Best bijzonder, want er zit een heel verhaal achter.

In 2011 won mijn moeder een prijs met haar slogan een dagje geluk in de tuk-tuk en mocht ze een dagje weg met dit bijzondere vervoermiddel. Zij nodigde mij uit om mee te gaan en dat deed ik uiteraard, want wie wil nou geen dagje in een tuk-tuk doorbrengen. Het voertuig stond in Ommen en ik moest de eigenaar van de tuk-tuk laten zien dat ik het voertuig kon besturen. Na een paar korte tips mocht ik het oefencircuit op en reed gierend van de lach over de parkeerplaats in Ommen, volgde nauwgezet de pionnen en slalomde dat het een lieve lust was. Mijn moeder stond naar me te zwaaien alsof ik moest afzwemmen en liet me weten dat ik het heel goed had gedaan en dat mijn lach duidelijk hoorbaar was voor de treinreizigers die net in Ommen waren uitgestapt. De eigenaar overhandigde ons de speciale tuk-tuk routekaart en toen kon de reis echt beginnen. We spraken af dat mijn moeder de navigator zou zijn en ze schreeuwde vanuit de cabine korte aanwijzingen als 'na 500 meter rechts' en 'bij het vierde huis links af', maar ik hoorde haar niet. De (twee tact) motor maakte zo'n herrie dat ik heel wat kilometers ben omgereden omdat ik de aanwijzingen te laat doorkreeg en daarom besloten wij, dat mijn moeder zich liet rijden en dat ik, met de routebeschrijving in de hand, de chauffeur zou zijn. Dat ging een stuk beter en nu konden we écht genieten van de prachtige route langs Varsen, Besthmen en Zeese. We zwaaiden naar fietsers en automobilisten en genoten van de Sallandse natuur. In de tuk-tuk-route waren plekken opgenomen om koffie te drinken en te lunchen en daar werden wij gastvrij ontvangen door ondernemers . In één van de winkels lag dit bordje en kreeg ik van mijn moeder cadeau: als herinnering aan bijzondere dag.

En na 9 jaar gebruiken wij het bordje nog steeds wanneer we in de tuin zitten. Buren, bezoekers en pakketbezorgers kloppen op de poortdeur als ze dit bordje zien.

Nog even terug naar de tuk-tuk-belevenis: afgezien van het lawaai (ongelooflijk, wat een herrie maakt die motor), de beperkte afscherming voor regen (het dak is net een paraplu: slagregens waaien altijd de cabine in) en de beperkte snelheid (ze kunnen niet harder dan 15 km per uur) hebben mijn moeder en ik destijds een ongelooflijk leuke dag gehad. Zie de foto's maar.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen