Mijn mijmeringen

Wist je dat een beelddenker zo’n 32 plaatjes per seconde in het hoofd ziet? Dat wist ik tot gisteren niet. In de Happinez was hier een artikel aan gewijd. Een erg interessant stuk. Toen las ik dat de meeste mensen taaldenkers zijn: zij zien ongeveer twee woorden per seconde. Ik was er even stil van.  Ik stelde mijn lief de vraag wat hij voor zich ziet als hij aan een bal moet denken. Hij ziet de letters B A L voor zich. Zelf ben ik een beelddenker en ik zie het voorwerp gelijk voor mij: de bal, maar ook de kleur, grootte en het materiaal, in welke omgeving dat is enzovoorts. Voor mij is dit doodgewoon en ik ging ervan uit dat iedereen dit deed. Maar dat er mensen zijn die letters zien, daar had ik nooit bij stilgestaan. In hetzelfde artikel staat hoe men taaldenkers en beelddenkers definieert: 'de officiële termen zijn auditief-volgordelijke denkers versus visueel-ruimtelijke denkers. Bovendien horen beelddenkers vaak ook bijpassende geluiden in hun hoofd en ze voelen veel. Dat is...

Ik heb vanochtend gebeld met mensen die zich hebben aangemeld bij het Ouderenfonds. Wanneer je veel alleen bent, een praatje wilt maken of gewoon even wilt babbelen, dan kan je je hiervoor aanmelden bij de Zilverlijn. Ruim 6 maanden doe ik dit vrijwilligerswerk op maandag- en donderdagochtend en ik luister met veel interesse en aandacht, want iedereen heeft een eigen verhaal en een eigen historie. De ouderen die ik spreek hebben het nodige meegemaakt: van het verlies van een geliefde, onverwachte tegenslagen in het leven tot pijnlijke ziekten, maar ook blijdschap zoals het krijgen van (klein)kinderen, mooie reizen, een fijne partner enzovoorts. Vanochtend sprak ik met iemand van 90 jaar en in dit verhaal noem ik haar mevrouw IJ. Er is veel gebeurd in haar leven en dat heeft geresulteerd in een aantal levenswijsheden, waarvan ik er in dit verhaal drie noem. Nummer 1: neem het leven zoals het komt 'Er gebeurt zoveel in de wereld! Je kunt er wel tegen vechten, maar dat verandert niets...

   Ik zit regelmatig met de jongste kat op schoot. Ze heet Delphi en is nu 1,5 jaar oud. Deze vrolijke dame met een spierwitte vacht houdt van spelen, rennen, in de modder liggen, keten en om op de andere katten op te jagen. En, gelukkig, houdt ze ook van kroelen. Zo'n vier keer per dag staat ze mij met vragende ogen aan te kijken: 'of ze even op schoot mag liggen'. Dan pak ik een kleedje dat op grijpafstand ligt en dat leg ik op mijn schoot. Als het kleedje er ligt, dan springt ze met een elegant hupje bij mij en dan gaat ze trappelen, met haar nagels uit, vandaar haar kleedje. Na een paar minuten is ze klaar en dan laat ze zich met een zucht achterover vallen. Dan kijk ik naar haar koppie en dan zucht ik ook. Van geluk.   Gewoon even zitten. Genieten van niets doen. Ik mag genieten van een kattenlijf dat tegen mij aan ligt. Ik voel haar spinnen en dat vibreert. Het lijkt wel alsof al mijn lichaamscellen in de ruststand komen. Na een kwartier is het klaar. Dan springt ze...

 'Ik ga eens puzzelen!' hoor ik vanuit de kamer en mijn lief pakt een zak met stukjes gekleurd karton. Er is geen deksel met afbeelding aanwezig, maar hij heeft wel een foto hoe het eruit moet komen te zien. Met gefronste wenkbrauwen zit hij, in stilte, te peinzen en hij begint eerst met de randen. Slim. Stukje voor stukje begint het rariteitenkabinet vorm te krijgen. Ik vind het knap. Zelf heb ik er het geduld niet voor, tenzij ik het voor iemand anders moet doen. Blijkbaar gaat er dan een knop om en wordt 'geduld' geactiveerd. Vijf minuten later zit ik aan tafel om mee te doen. Puzzelen is leuker met z'n tweeën dan alleen. Het puzzelen doet me denken aan een gesprek dat ik laatst heb gehad met een oudere dame, die vroeger in Indonesië heeft gewoond. Aan de muur van haar woonkamer hangt een puzzel van vijfduizend stukjes. Samen met haar man heeft ze de Nachtwacht aan elkaar gelegd. Vijfduizend stukjes met voornamelijk zwart, donkergrijze kleuren hebben ze jaren gel...