Puzzelen


 'Ik ga eens puzzelen!' hoor ik vanuit de kamer en mijn lief pakt een zak met stukjes gekleurd karton. Er is geen deksel met afbeelding aanwezig, maar hij heeft wel een foto hoe het eruit moet komen te zien. Met gefronste wenkbrauwen zit hij, in stilte, te peinzen en hij begint eerst met de randen. Slim. Stukje voor stukje begint het rariteitenkabinet vorm te krijgen.

Ik vind het knap. Zelf heb ik er het geduld niet voor, tenzij ik het voor iemand anders moet doen. Blijkbaar gaat er dan een knop om en wordt 'geduld' geactiveerd. Vijf minuten later zit ik aan tafel om mee te doen. Puzzelen is leuker met z'n tweeën dan alleen.

Het puzzelen doet me denken aan een gesprek dat ik laatst heb gehad met een oudere dame, die vroeger in Indonesië heeft gewoond. Aan de muur van haar woonkamer hangt een puzzel van vijfduizend stukjes. Samen met haar man heeft ze de Nachtwacht aan elkaar gelegd. Vijfduizend stukjes met voornamelijk zwart, donkergrijze kleuren hebben ze jaren geleden minutieus aan elkaar gelegd op de eettafel. Wekenlang hebben ze met een bordje op schoot gegeten vertelde ze giechelend. Uiteindelijk was het resultaat daar: de Nachtwacht was af. Rembrandt had er langer over gedaan dan zij, maar de trots om het resultaat was er niet minder om. Ze vertelt het verhaal met een glimlach om haar lippen.

Puzzelen is meer dan stukjes aan elkaar leggen, dat blijkt maar weer.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen