Katachtigen

Ons huishouden bestaat de laatste tijd uit drie katten in plaats van twee. En dat maakt een groot verschil! Men moet nu 2 anderen in de gaten houden in plaats van 1. Gelukkig heeft Moeder Natuur hier rekening mee gehouden. Onze huisdieren zijn uitgerust met uitstekende zintuigen die mij als toeschouwer verwonderen. 

 Met hun ogen speuren ze de omgeving nauwkeurig af. De ogen zijn tijdens het speuren iets samen geknepen waardoor ze er heel chagrijnig uit zien. De oren zijn bij onze katten nogal groot uitgevallen waardoor het geluid geen enkele moeite hoeft te doen om binnen te komen. De één hoeft maar een stap te zetten en de ander draait de kop al om: "oh, daar ben je". De neus is ook een uitstekend signaleringssysteem. Buiten gekomen gaat automatisch de kop omhoog en wordt de neus in de wind gestoken. De uitdrukking 'even afwachten uit welke hoek de wind waait' is daarom ook heel bekend onder katten.

 In deze periode dwarrelen er verdroogde kastanje- en elzenbladeren de tuin in. Dat gebeurt overigens heel elegant. De betreffende boom geeft een signaal af aan de takken waarna de blaadjes een zucht van verlichting slaken: "hè ja, nu is het onze beurt" en laten zich vervolgens rustig naar beneden vallen. Dit alles wordt nauwkeurig bekeken door de katten. Zodra een blad de aarde lijkt te bereiken, wordt er een sprintje getrokken. De indringer wordt door één van de katten gevangen. Met een poot houdt hij het blad op zijn plaats, snuft er aan en besluit daarna wat hij er mee gaat doen. Vrij laten? Hij heeft tenslotte net gegeten. Of wordt het een tweede aanval waarbij de nerven van het blad worden gescheiden?

 Terwijl de eerste kat deze opties aan het bedenken is, kijken de andere katten nieuwsgierig toe. "Moeten we nu meehelpen of niet?" lijken ze te denken. De kitten bedenkt zich meestal geen seconde en dribbelt frivool naar de kat die zijn poot nog steeds op het blaadje heeft staan. "Mag ik ook even snuffelen?" vraagt ze in kattentaal aan de andere kat. Afhankelijk van zijn gemoedstoestand varieert de reactie van "tuurlijk mag je kijken!" tot "ben je helemaal gek geworden; het is mijn prooi!" De kitten reageert in beide gevallen hetzelfde. Ze kijkt de kat aan met haar grote ogen, slaakt een nieuwsgierig kreetje "prieuw!" en duikt op het blaadje af.
Samen kijken ze naar het blaadje dat zich eenzaam en naakt voelt. Opeens klinkt er weer een geluid. Een ander blad laat zich naar beneden vallen. De kitten kijkt de kat aan en vraagt: "mag ik nu aanvallen?" Met kleine dribbelpasjes valt ze het pas gevallen blaadje aan. Nu komt de derde kat in beweging. Samen kijken ze hoe het blaadje er bij ligt en wat er mee gedaan moet worden. Dit proces kan enkele minuten duren. 

 Er klinkt een geluid uit de keuken: ETEN. De katten bedenken zich geen enkel ogenblik en rennen richting keukendeur. Etenstijd! Dat mag ook wel na zo'n intensieve jacht.

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen