Vooroordelen - niets is wat het lijkt!

Dat zou de titel van mijn boek kunnen zijn, dat over 5 jaar wordt uitgegeven. In dat boek schrijven meerdere mensen hun ervaringen op. Wat hun gedachten al dan niet teweeg gebracht hebben bij hunzelf, de familie of de omgeving. Ik beschrijf er alvast één.
Mag ik je voorstellen aan Joey. Een bordeaux dog puppy die regelmatig met haar bazinnetje door de wijk wandelt. Vol enthousiasme wandelt ze in een voor haar compleet nieuwe wereld. Ze snuffelt aan elk blaadje, grassprietje, mensenhand, kattenstaart of hondensnuit. Ze plast gezellig in het gras, op de stoep, tegen een bankje in het park. Als ik haar roep, holt ze naar me toe. Met een stralende glimlach op haar snuit, snuffelt ze aan mijn schoen en jas. Daarna is ze klaar met haar verkenning, gaat ze zitten en kijkt om zich heen. Naar de vogeltjes in de lucht, de auto's in de straat, de bromfietsers die knallend voorbij rijden en naar de vertederde gezichten van wandelaars. Uitspraken als "wat een lieverd is het!" of "wat een droeve oogjes" worden uitgesproken. Joey is zich niet bewust van al die complimenten. Ze blijft haar vrolijke zelf.

Stel nu dat niet de pup Joey aan komt wandelen maar de volwassen Joey. 

 Ze is gespierd en heeft een brede kop en is zo'n 60 kg zwaar. Met haar gerimpelde kop komt ze makkelijk boven een stoelleuning uit. Als ik haar roep, komt ze enthousiast naar me toe gerend. Ze is een imposante verschijning met haar gespierde lichaam. Ik aai over haar kop, laat haar zitten en gooi een tennisbal over haar heen. Meteen zet ze de achtervolging in. Met soepele tred dendert ze door het gras en pakt de bal vast in haar enorme bek en schudt haar prooi resoluut de nek om. Kledders kwijl spatten in het rond. Ik roep haar naam. Opnieuw dendert ze door het gras. Ditmaal rent ze op mij af. Voorbijgangers kijken met ingehouden adem toe. "Wat gaat er gebeuren?" hoor je ze denken. Een ander pakt alvast de telefoon met 112 onder handbereik. Joey legt de bal tussen mijn voeten en haar poten in en kijkt me belangstellend aan. De voorbijgangers slaken een zucht van verlichting nu ze zien hoe deze grote imposante hond rustig voor mij zit en ik nog op mijn voeten sta. 

 De jonge Joey is jong, onschuldig, onhandig en roept vertedering op. De volwassen Joey is stoer, groot, sterk, imposant, dominant en doet mensen terug deinzen. En toch is het dezelfde hond. Niet is wat het lijkt.






Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen