Eend op het dak

Iedereen geniet met volle teugen. De lente is EINDELIJK begonnen. De zon heeft afgelopen zondag volop geschenen. Opeens stonden alle bomen volop in de knop, zo ook de grote oude kastanjeboom. De rozenstruiken hebben zich gebroederlijk aangesloten bij de overige planten. De tulpen bloeien uitbundig en de narcissen staan te trompetteren.
Vanavond stond ik dit schouwspel wederom te aanschouwen. Opeens viel mijn blik viel op het dak van de schuur in de tuin van onze achterburen. Op het dak stond een eend bewegingloos voor zich uit te staren. Hij keek over de andere tuinen naar een voor mij onbekend object. Onze katten zagen het vreemde wezen staan en verwonderden zich over het uiterlijk van deze vogel. Ze zijn ondertussen gewend geraakt aan mezen, roodborstjes, mussen, merels, kauwen en heel soms een meeuw. Maar een eend op het dak, hadden zij nog nooit gezien. Gebiologeerd stonden ze te kijken en de situatie te beoordelen: "hoe kan ik dit beest vangen?". 

 D. en ik stonden, net als onze katten, naar dit aparte tafereel te kijken. Een slikbeweging in de keel liet zien dat het een echte eend was. Nadat ik een foto gemaakt had, vloog de eend weg. Naar de nabij liggende beek? Naar een vrouwtje? Wat kwam hij hier doen? Kijken of er een mooie nestgelegenheid aanwezig is? Of er voldoende voedsel te halen is?

Deze vragen zullen naar alle waarschijnlijkheid nooit beantwoord worden. Maar je weet het niet: de lente houdt van verrassingen. Dus mocht er binnenkort een nestje met kwakende eenden rondlopen in onze tuin, dan laat ik het je weten.

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen