De kip die op stok wilde

In de afgelopen maand hebben D. en ik een aantal weken in de Bourgogne in Frankrijk doorgebracht. We hadden een huisje gehuurd op het platteland, nabij het plaatsje Couches. Op een zondag besloten D. en ik één van de vele marktjes in de omgeving te bekijken. Terwijl wij in de auto stapten, liep landgoedeigenaar Peter voorbij. "Zou jij een kip voor mij willen meenemen?", vroeg hij. Mijn gezicht zal ongetwijfeld boekdelen gesproken hebben want hij vervolgde: "Nee, ik bedoel gaan gegrilde kip! Ik ben op zoek naar een levende kip, geen haan alsjeblieft!" Aangezien D. en ik nog meerdere dorpjes wilde aandoen, besloten wij deze dag geen kip voor hem te kopen.

Die dag was het broeierig warm. 's Middags zaten de meeste Fransen in de schaduw op een terras te lunchen en uit te rusten. 's Avonds was de lucht helder en de temperatuur zakte naar 8 graden C.

D. en ik zaten in ons huisje bij te praten met vrienden die met hun camper alle Franse dorpen aandeden waar ze normaal gesproken altijd langs reden. Onder het genot van een goed glas rode wijn bespraken we de dag, totdat we een tikkend geluid tegen één van de ramen hoorde. Voor het glas stond een bruin/witte kip. Zij wilde naar binnen vliegen maar dat werd verhinderd door het glas. Ze deed nog een poging waarbij ze luid "tok, tok" kakelde. Een doffe dreun. Ook dit keer werd ze tegengehouden door het glas. Aangezien deze kip overduidelijk haar zinnen had gezet om in ons huisje te komen, liep D. naar buiten. Met een handdoek dreef hij de kip naar een nabij gelegen weitje met eenden. De kip liep luidkeels tokkend terug, achter D. aan, nam een aanloop en sprong weer tegen het glas aan.

Na mijn telefoontje aan Peter, met het verzoek om de kip op te halen, was de redding nabij. Peter nam de kip liefdevol in zijn armen, streek haar over de veren en sprak de legendarische woorden uit: "Ze wilde bij jullie op stok!"

Ook in Frankrijk vergezellen dieren ons. Dit keer een kip.