Mijn mijmeringen

Het is zondag 29 maart 2015 en in de afgelopen uren heeft het alleen maar geregend. Miljoenen waterdruppels zijn uit de grijze lucht gevallen: in onze tuin, op de bestrating en tuinmeubels, bovenop struiken, planten, narcissen en hyacinten. Daar aangekomen, rollen de waterdruppels alle kanten op en zorgen ervoor, dat onze tuin eruit ziet als een zwembad.  Onze katten zijn vandaag meerdere malen naar buiten gelopen. Zittend onder het afdakje, zag ik ze naar de natte buitenboel kijken. Nadat ze een frisse neus hadden gehaald, onder een struik, een afdakje of een, voor mij, onbekende droge schuilplaats, kwamen ze één voor één naar binnengelopen, met de mededeling "dat ze genoeg hadden van die natte zooi buiten". Mijn uitleg, dat er in het voorjaar ook veel regen moet vallen, zodat hun favoriete struiken goed kunnen groeien, was tegen dovemansoren gezegd. Ze begrepen het niet en ze wilden het niet begrijpen ook. Beledigd sprong Tup op de eettafel en keek uit over zijn domein....

Deze week vieren wij vakantie in eigen land en logeren we in een leuk, comfortabel, sfeervol en gezellig vakantiehuis. Zelfs onze katten voelen er zich prettig. En aangezien een goed verstaander maar een half woord nodig heeft: we verblijven in ons eigen huis.  Op onze eerste vakantiedag rijden D. en ik naar Bredevoort. Het is dan vrijdag 20 maart en we maken de zonsverduistering mee, vanachter het autoglas. Al wat we zien, is een donkere mist en we merken dat de temperatuurmeter zakt  naarmate we verder naar het oosten rijden. Op de plaats van de bestemming aangekomen, zien we dat het 1 graad Celcius is. Een echte winterdag.  Opgewekt lopen D. en ik door de boekenstad op zoek naar alle boekwinkeltjes en antiquariaten, die Bredevoort rijk is. Gretig lopen we een winkel binnen (de kachel staat aan) en we kijken elkaar aan: "wauw, wat een grote verzameling boeken hebben ze hier!". Overal waar we kijken, staan hoge boekenkasten vol met boeken. Voorzien van een gl...

"Poeh,"moppert de poes, "ze vinden me te dik en  ik moet meer bewegen."  Ze stapt beledigd  naar buiten en loopt voorzichtig over de tuinaarde,  tussen de struiken door, de tuin in.  Dan blijft ze staan. Ze  staart naar een met plastic beklede cirkel,  die daar om één of andere reden op de grond staat.  "Moet ik gaan hoelahoepen?".  Nieuwsgierig springt ze door de hoepel heen.  Ze kijkt naar de buizenconstructie, die huizenhoog boven  haar uitsteekt.  "Dat gaat nooit!", en kijkend naar  haar taille, glimlacht  ze tevreden.  Huppelend loopt ze het huis weer in  en mauwt zachtjes. "Hoelahoepen is mijn nieuwe bewegingsvorm.  Kan ik lekker blijven zitten!".  

Daar stond hij dan.   Met zijn pootjes in het water, was hij op zoek naar smakelijk hapjes, die zich ergens in het water bevonden. En terwijl hij met zijn snavel in de modder wroette, op zoek naar insecten, schudde hij met zijn gevederde achterwerk.  Hij keek naar zijn babbelende soortgenoten, die boven in de lucht, aan een duikvlucht waren begonnen, ondertussen piepietiewie-liedjes zingend.  Zijn snavel zat inmiddels onder de modder en hij slikte de laatste restjes voedsel door. Hij had geen zin meer om te vliegen en dacht hoe het zou zijn om zwemvliezen te hebben. Dan kon hij altijd op de golven dobberen. Wat moest dat heerlijk rustgevend zijn, en hij  keek verlangend naar een eendenkoppel, dat voorbij zwom. "Ik wilde dat ik net zulke mooie poten had, als die vogels in de lucht", snaterde de witte eend, en vervolgde "dan kon ik tenminste elegant het strand oplopen, zonder om te vallen".  "Oh ja", kwakte de andere eend, "het lijk...

Hij houdt van babbelen, altijd en overal.  Tijdens het lopen, rennen, slapen, wandelen, spelen en eten.  Soms ligt hij in de kraaiennest (klimpaal) en bekijkt de woonkamer én de voor- en achtertuin aandachtig. Zo kan hij in één oogopslag alles in de gaten houden.  Af en toe miauwt hij goedkeurend.  Waarom? Ik zou het niet weten.  Nieuwsgierig kijkt hij in de lens van de camera en geeft vervolgens een bevestigende mauw: "het leven is goed, en dat is het!".

.  "Waarom eten wij alleen maar grassprietjes", vroeg het lammetje aan zijn moeder. Hij keek haar uitdagend aan en liep het weiland uit, de aangrenzende tuin in.  Nieuwsgierig keek hij naar alle kleurige lekkernijen die in de tuin stonden en likte aan rode tulpenbladeren. Griezelend liep hij verder en  rende naar de witte sneeuwklokjes. "Deze smaken vast heel lekker", riep hij uitgelaten. Met een grimas op zijn lippen liep hij verder, ondertussen de bloemen uit tuffend.  De gele gele narcissen waren zijn laatste hoop.  "En .... smaken de bloemen lekker", vroeg zijn moeder, op het moment dat ze haar brutale zoon van de bloemen zag snoepen.  "Ze smaken heerlijk, echt waar", riep het lammetje uit en keek zijn moeder  aan, onderwijl de zure sompige blaadjes doorslikkend.  Nadat hij was bijgekomen van deze vreselijk smakende bloemen, liep hij naar zijn moeder. "Zullen we grassprietjes eten? Want anders moet jij alleen eten!".  H...

"Later, als ik groot ben, dan loop ik naar het einde van de wereld", zei het lammetje en huppelde over het grasveld. Zijn moeder kauwde op een grassprietje. "En dan mogen jullie ook met me mee", vervolgde het lammetje, en keek zijn moeder en zusje enthousiast aan. Na een tijdje werd het lammetje onrustig. Hij klom op de rug van zijn moeder en blikte in de verte. Hij werd er stil van: wat was de wereld groot! "Ik denk dat ik nog maar even hier blijf. Bij jullie", zei het lammetje zachtjes.  Hij bleef nog even staan.  Veilig op de rug van zijn moeder, blikte hij de wijde wereld in.  Het groene weiland was voldoende. Voor nu althans. de foto is afkomstig van  http://www.stockpaard.nl/

"Slapen?", vroeg het kuikentje aan de grote hond. "Slapen!", antwoordde de hond, en ging op de vloer liggen. Bewegingsloos lagen zij, samen, op een koude vloer. Ieder in zijn eigen droomwereld. 

"Als we nu samen op de foto gaan, dan snapt iedereen dat jij een gewone hond bent!", kakelde de kip opgewonden, en stapte kordaat tussen de poten van de grote rottweiler.  "Kop omhoog, anders kreukt mijn kam", mompelde de kip en legde een paar uitstekende veertjes recht. De hond snapte er niets van, en deed wat de bazige kip zei. Na de fotosessie, was iedereen veel aardiger tegen de hond.  Sinds hun samen-zijn op het gras, lopen ze vaker samen rond; de hond en de kip. 

"Ik ben bang voor water", zei de kat ietwat droevig. "Ach", zei de stoere herdershond, "dan zwem ik wel voor twee",  en hij voegde de daad bij het woord. Sindsdien zijn ze vrienden en gaan ze samen op avontuur. Nou ja, altijd? De kat klimt altijd ín de boom,  en de hond zit er onder.

Afgelopen weekend was het prachtig weer. Het leek erop alsof iedereen buiten aan het fietsen / wandelen /ijs-eten /tuinieren /spelen /relaxen was, en alleen de mensen met een zonneallergie zaten binnen. D. en ik waren in een opperbest humeur: de lente was begonnen. Voorzien van een zonnebril laafden wij ons aan de warme zonnestralen, onderwijl genietend van een kopje koffie. Daarna was het tijd voor serieuze taken; de tuin kon wel een opknapbeurtje gebruiken. En terwijl ik bezig was met het afknippen van oude lavendelstruiken en takken terug snoeide, was D. de oude, onverteerde bladeren aan het opharken.  Onze katten zaten enigszins beduusd voor zich uit te staren: "het is warm buiten, wat heerlijk!", zag je ze denken. Overal waar ik keek, lagen ze lui te zonnen met samengeknepen oogjes. En als ze voldoende gerust hadden, was er altijd wel een kat die tikkertje ging spelen met de andere katten, en werden de struiken gebruikt als pionnen om langs te zigzaggen, om zo de a...

Afgelopen vrijdag was het zover: mijn neefjes kwamen logeren. Zal ik ze eerst aan je voorstellen? In mijn blog noem ik ze Japie (6 jaar) en Bas (4 jaar). Japie heeft hier wel vaker gelogeerd en weet de weg in ons huis prima te vinden. Toen zijn broertje had gevraagd of hij hier kon logeren, had hij zichzelf ook uitgenodigd: dan kon hij mooi aan Bas vertellen, waar alle spullen stonden, en hoe hij met de katten moest omgaan.  En wat doe je als je bij je oom en tante op bezoek gaat?  Op nummer 1 staat met stip: 'knuffelen met de katten'. Onze jongste kat was beider favoriet. De neefjes raakten niet uitgepraat, hoe lief en prachtig en groot en schattig en zacht en leuk en grappig de kat was. De kat in kwestie (Dale) vond al die aandacht wel gezellig. Met kleine miauw-geluiden liep hij door de kamer heen, en liet zich al die aandacht welgevallen. Alle harige lichaamsdelen werden uitgebreid geaaid en besnuffeld: kop, rug, staart (wat lang!) en borst. Het viel mij nog mee dat ...