Mijn mijmeringen

Ik heb een persoonlijke vraag aan jou en ik ben heel benieuwd naar jouw antwoord. Baal jij wel eens, wanneer je in de auto zit en dat je opeens honderden rode remlichten ziet opgloeien, zodat je je realiseert dat je in een ongelooflijke file terecht bent gekomen? De keren dat j e door een gigantische regenbui bent gerend, waardoor je met een badmutskapsel in de trein/bus/tram zit, op weg naar een afspraak? Dat je brommer of fiets je trouwe bondgenoot is, behalve als het regent en de wind plotsklaps is aangetrokken tot kracht 6, zodat je je slingerend moet voortbewegen op het fietspad?  Eén ding hebben ze allemaal gemeen:  woon- werkverkeer is nooit saai. Er gebeurt altijd wel wat! Welk vervoersmiddel je ook gebruikt, er zijn altijd manieren om je reis 'op te leuken', zelfs als je in de file staat of met een verregend hoofd van je fiets af wordt geblazen. Het zou zo maar kunnen zijn, dat een aantal mensen deze tekst hoofdschuddend leest en zich afvraagt, waarom nu alles leuk m...

'Zullen we gaan slapen', piepte het kleine pluizige kuikentje, terwijl ze omhoog keek naar vriendje.  'Dat vind ik het een heel goed idee', blafte de jonge hond, terwijl hij door zijn poten zakt.  Bewegingsloos lagen ze te slapen: de pup en het kuikentje.  Zij aan zij, op een door de zon verwarmde betonnen vloer.  Ze droomden hun eigen dromen en wisten dat ze niet alleen waren. 

Wij gaan vaak op vakantie naar Schiermonnikoog en we vinden het een zeer prettig eiland. Het is heerlijk om urenlang langs de vloedlijn te wandelen. Afhankelijk van het jaargetijde, lopen we op blote voeten (in de zomer) of op stevige wandelschoenen (in de herfst en winter). Als we genoeg hebben van de wind om ons hoofd, lopen we het bos in en nuttigen daar de meegenomen chocolademelk en broodjes. Zittend aan een picknicktafel was ook daar van alles te zien. 's Avonds schreef ik dat dan op in mijn schrijfboek, dat altijd meegaat op vakanties. Dit verhaal heb ik in de zomer van juni 2004 geschreven.  In de bossen van Schiermonnikoog staan struiken in alle soorten en maten. De vruchten die ze produceren zijn verrukkelijk. Wat te denken van bramen, kruisbessen, zwarte bessen, rode bessen, rozenbottels en duindoornbessen! De vruchten worden door de eilanders gebruikt om jam en gelei van te maken of als topping voor een vruchtentaart. Dat wat over is, wordt gedroogd en als zoete le...

Ons Maine Coon Kwartet was vanochtend vroeg wakker. Wat wil je ook als de zon rond 05.33 uur 's ochtends om het hoekje komt kijken om te aanschouwen of de wereld al wakker is. Dus stond ik om kwart voor zeven de bakjes van onze hongerige katten te vullen en ze aten de brokjes alsof ze in weken niet hadden gegeten. Het enige geluid dat ik hoorde, was een soppig gesmak, het gekraak van brokjes, die tussen de vlijmscherpe kiezen werden vermaald tot moes en het gelebber van water uit de drinkbakken. Nadat alle etensbakjes leeg waren, wandelden de katten de tuin in. Boris en Tup renden naar het kattengras; groene grassprietjes schijnen een heerlijk dessert te zijn op de vroege ochtend. Babs en Dale liepen naar de paars bloeiende lavendelstruiken en besloten te gaan uitbuiken. Een minuut of vijf was het heerlijk stil en het enige, dat hoorbaar was, was het zachte getjilp van jonge vogeltjes in hun nest in de klimopstruiken. Een luid tikkend geluid verbrak de stilte. Ergens boven mijn h...

Een aangenaam briesje blies langs mijn gezicht en ik keek naar de witte wolken, die flarden zonlicht doorlieten. Ik zat met D. op het terras bij Hotel Van der Werff op het waddeneiland Schiermonnikoog en ik luisterde naar het gekrijs van de zeemeeuwen en naar het gesprek, dat twee dames naast ons voerden.  "Ach, ach, wat een toestand gisterenavond", zei een deftig uitziende dame met opgestoken wit haar en vriendelijke ogen. Haar tafelgenote rommelde in haar tasje en haalde met een geroutineerde beweging een aansteker tevoorschijn en stak de sigaret aan, die al een kwartier klaar lag voor gebruik. Ze zei met een hese rookstem: "waar moet het heen in deze wereld als hij voor het zeggen krijgt". Inmiddels had ik begrepen dat Donald Trump hét onderwerp van gesprek was en dat het een slechte ontwikkeling zou zijn, als hij (met hoofdgebaar) aan de macht zou komen en ze schudden gezamenlijk hun hoofden over de recente schietpartij in Orlando Californië. Ze waren ongerust...

We hadden een wandeling gemaakt door de Kobbeduinen (een natuurgebied op Schiermonnikoog). De natuur had haar pracht en praal laten zien en lag, bevallig als een diva, mooi te wezen in de zon. Enthousiaste meeuwen, sierlijke lepelaars en de op stelten rennende steltlopers gaven een oorverdovend natuurconcert en we besloten, om te midden van al dit symfonisch geweld, te gaan picknicken. Zittend op de houten bielzen dronken we wat water en aten daarbij een waddenpuntje (erg smakelijk overigens). We keken naar de fietsers en wandelaars die het natuurgebied wilden bezoeken en verwonderden ons over hun verschijningsvormen. Vogelaars kom je in alle soorten en maten tegen op het eiland. Trendy badgasten daarentegen zijn er weinig, omdat het eiland zich hier niet echt voor leent. Een echtpaar boog zich over een kaart en de vrouw vroeg zich hardop af, hoe ze naar de oostpunt van het eiland konden fietsen. Naar de vrouw kijkend, vroeg ik me af of het dragen van sleehakken het beste schoeise...

Met mijn boodschappen in de hand, verlaat ik de supermarkt. De zon schijnt. De winkelstraat wordt geblokkeerd door een politiebus en politiewagen. Ik zie vier agenten in uniform op de straat staan en ze overleggen met een persoon die in een grijze auto zit. Opeens hoor ik een gekrijs. Een vrouw wordt uit de auto gehaald en in de politiebus gesleept. De vrouw is klein, fragiel en heeft een keurig gefohnd grijs kapsel. En ik denk, terwijl ze blijft krijsen: ‘ik hoop dat de agenten oordopjes in hebben’.