Koeien, bijen en steltlopers

We hadden een wandeling gemaakt door de Kobbeduinen (een natuurgebied op Schiermonnikoog). De natuur had haar pracht en praal laten zien en lag, bevallig als een diva, mooi te wezen in de zon. Enthousiaste meeuwen, sierlijke lepelaars en de op stelten rennende steltlopers gaven een oorverdovend natuurconcert en we besloten, om te midden van al dit symfonisch geweld, te gaan picknicken. Zittend op de houten bielzen dronken we wat water en aten daarbij een waddenpuntje (erg smakelijk overigens). We keken naar de fietsers en wandelaars die het natuurgebied wilden bezoeken en verwonderden ons over hun verschijningsvormen. Vogelaars kom je in alle soorten en maten tegen op het eiland. Trendy badgasten daarentegen zijn er weinig, omdat het eiland zich hier niet echt voor leent. Een echtpaar boog zich over een kaart en de vrouw vroeg zich hardop af, hoe ze naar de oostpunt van het eiland konden fietsen. Naar de vrouw kijkend, vroeg ik me af of het dragen van sleehakken het beste schoeisel is, wanneer je naar een natuurgebied wilt rijden om te gaan wandelen in het hoge gras, daarbij gehuld in een wit topje en een dito korte broek. Even later, hadden ze de route uitgestippeld en vervolgden zij fietsend hun weg.

Er klonk geritsel en gestommel achter ons. Eén van de jonge koeien besloot om naar haar vriendinnetjes te wandelen, die verderop stonden te grazen. Onwennig bewoog ze zich over het steile talud, dat zich achter ons bevond. Behoedzaam en onwennig liep ze over de drassige grond en landde, met een elegante sprong, op het voetpad naast ons. Haar vriendinnen loeiden (alsof ze aan het juichen waren) en gezamenlijk renden ze naar een plekje verderop in het veld om daar te genieten van de smakelijke groene grassprieten. 

Ondertussen werd ik me bewust van een gezoem vlak bij me. Een klein bijtje was naast mij komen zitten en het leek alsof ze onder mijn been wilde kruipen. Ik snapte er niets van. Had ik een zoet luchtje op of wilde ze van het water drinken? De bij bleef zoemen. Het klonk als een waarschuwing. Opeens drong het tot mij door, dat deze bij ergens bij wilde en dat ik haar wellicht de toegang versperde. Terwijl ik opstond, leek het alsof de bij een zucht van opluchting slaakte. Ze dribbelde naar een spleet in de bielzen en kroop erin. Na een paar seconden landde er een andere bij. Deze had een blaadje in haar pootjes en met een militaire precisie kroop ze in de smalle opening van de biels, waardoor ze ervoor zorgde dat het blaadje niet beschadigd werd. Kennelijk had ik een half uur op één van de ingangen van een bijennest gezeten, zonder dat ik was gestoken. Een zucht van opluchting ontsnapte aan mijn lippen en ik bedankte de bij voor haar geduld. Want dat hebben ze op Schiermonnikoog: GEDULD! 


De afbeelding van de bij is afkomstig van Dreamworks