Een gewone maandagochtend

Een aangenaam briesje blies langs mijn gezicht en ik keek naar de witte wolken, die flarden zonlicht doorlieten. Ik zat met D. op het terras bij Hotel Van der Werff op het waddeneiland Schiermonnikoog en ik luisterde naar het gekrijs van de zeemeeuwen en naar het gesprek, dat twee dames naast ons voerden. "Ach, ach, wat een toestand gisterenavond", zei een deftig uitziende dame met opgestoken wit haar en vriendelijke ogen. Haar tafelgenote rommelde in haar tasje en haalde met een geroutineerde beweging een aansteker tevoorschijn en stak de sigaret aan, die al een kwartier klaar lag voor gebruik. Ze zei met een hese rookstem: "waar moet het heen in deze wereld als hij voor het zeggen krijgt". Inmiddels had ik begrepen dat Donald Trump hét onderwerp van gesprek was en dat het een slechte ontwikkeling zou zijn, als hij (met hoofdgebaar) aan de macht zou komen en ze schudden gezamenlijk hun hoofden over de recente schietpartij in Orlando Californië. Ze waren ongerust over de gang van zaken en bediscussieerden wat er wel en vooral niet moest gebeuren.

Mijn koffie was inmiddels op en D. bestelde een tweede kopje bij de serveerster. Onderwijl kon ik de rest van het gesprek goed volgen, want de dame met de hese stem sprak erg luid. Ze namen de tijd om het kapsel van Trump aan de kaak te stellen (een marmotten kapsel), de veronderstelling dat hij zijn haar waarschijnlijk verfde (in een wel heel bijzondere kleur), de overduidelijke seksistische opmerkingen naar zijn vrouwelijke opponent (Hillary Clinton) en zijn 'bespiegelingen' over vrouwen in het algemeen. Kortom, ze hadden het niet zo met Donald. Dat was wel duidelijk.

De serveerster kwam aanlopen met een overvol dienblad met koppen koffie en appeltaart met slagroom. De dames knikten goedkeurend, terwijl ze naar hun bestelling keken. "Dat een kopje koffie hier nog steeds 80 eurocent kost", zei de deftige dame verwonderd, terwijl ze de melk in haar koffie uitschonk. Beiden waren stil en lepelden stilletjes van de slagroom. D. en ik keken elkaar aan en vroegen ons af wat het volgende gespreksonderwerp zou zijn: het heerschap dat zich haastig uit de voeten maakte, nadat hij een blik op de dames had geworpen? Over de gewijzigde openingstijden van de Spar, die nu ook op zondagochtend open was? Over de bezwete bezoekers, die uit warme bus stapten en het hotel binnengingen om in te checken? Ik bedacht mij dat deze vrouwen overal over konden praten en dat ze geen moeite hadden om gespreksonderwerpen te verzinnen. Ik schoof mijn stoel naar achteren, knikte naar de dames en stond op. D. zag mijn twinkelende ogen en knikte. "Kom, we gaan", stelde ik voor en pakte de arm van D. vast. Gezamenlijk huppelden we naar het VVV-kantoor, dat zich op 20 huppelpasjes afstand bevond. De mond van de dame met de hese stem hing open en ze boog zich voorover om haar vriendin iets in te fluisteren. "Volgens mij zijn wij nu het onderwerp van gesprek", stelde D. vast en knikte naar de dames. 

Kortom, zelfs op maandag is er altijd wat te doen. In Sambeek, in Schardam én ook op Schiermonnikoog!