Mijn mijmeringen

Bij het woord 'huisdieren' dacht ik vroeger gelijk aan honden. Zo'n knuffelbeest dat vrolijk naar je toe rent als je 'm roept. Waar je al je verhalen aan vertelt, als je hem uitlaat. Zo'n hond hebben wij vroeger gehad. Hij heette Bonkie. Een bijzondere hond met een lief karakter. Katten? Nee! Daar had ik eigenlijk helemaal niets mee. Totdat ik een bijzondere kat tegen kwam.  Laatst zag ik hem weer lopen. Ollie. Een magere oude kat met grijze haartjes in zijn vacht. Hij liep langzaam en gedachteloos door het groene gras. Soms ging hij er languit in liggen. Met de kop op zijn pootjes keek hij naar alle grappige dieren die hem voorbij liepen. Een tor met een knalrood schildje liep met kleine dribbelpasjes door het hoge groene gras. Soms viel hij om omdat niet alle grassprieten zijn gewicht konden houden. Als de kat dat zag, zag ik zijn ruggetje op en neer gaan. Hij was natuurlijk aan het grinniken. Achter de tor liepen drie mieren. Eén grote gespierde werkmi...

Bij het woord 'snorharen' denken de meeste mensen aan een man die rijkelijk bedeeld is door moeder natuur. Zijn weelderige snor kamt hij elke ochtend speciaal door met een snorrenkam om deze vervolgens in de juiste vorm te draaien. De definitieve vorm krijgt de snor met behulp van snorrengel waarbij alle snorharen worden samengevat in dezelfde richting en de man in kwestie een zeker evenwicht geven. Zeker als de snor mooi horizontaal staat. Maar als ík aan snorharen denk, zie ik mijn katten voor me. Snorharen zeggen veel over de gemoedstoestand van katten, weet ik uit ervaring. Katten verzorgen zichzelf prima. Ze poetsen zich elke dag. Wat zeg ik, elk uur. De snorharen nemen echter de vorm aan van het karakter van de kat. Hoe grondig ze zichzelf ook poetsen. Ik laat een aantal voorbeelden zien. Dit is Boris. Een je-weet-wel-kater van 5 jaar die ietwat onzeker is. Zijn snorharen hangen vaak naar beneden. Alsof hij daarmee wil zeggen: "ik weet het eigenlijk ook niet...

Vorige week reed ik 's avonds op mijn fiets door de binnenstad. Het was een zwoele zomeravond. Het was nog prettig warm buiten. Mensen liepen opgewekt door de stad, restaurants lieten goed gevulde terrassen zien en mensen genoten van het warme weer en elkaar.  De woningen in de stad waren vrolijk aangekleed. Aan de gevels hingen bloeiende geraniums. Het zomerweer wist van geen wijken. Mijn blik viel op twee mannen die op hun balkon zaten. Vader en zoon? De man hield een grote wegenkaart op. De ander keek er naar. De vorm van het land kwam me niet bekend voor. Zou het Noorwegen zijn geweest? De oudere man zag er tevreden uit. “Lekker op vakantie. Samen”. De jongere man had een serieuze blik in zijn ogen. Alsof hij zich voorstelde hoe ze de autorit zouden verdelen. "Om de 2 uur wisselen of zou 3 uur ook kunnen?" Met dit beeld op mijn netvlies, reed ik weer verder en glimlachte. Het had iets aandoenlijks. Twee mannen die samen vakantievoorpret hadden. Laat hun vakan...

In onze tuin hebben veel vlinders rondgevlogen in alle soorten en maten. De kleuren variëren van eenvoudig wit, naar warm geel of gitzwart met rode tekening op de  vleugels. Ze fladderen sierlijk over de struiken en rusten af en toe uit op een bloeiende bloem. Een heel vrolijk gezicht. Voordat de vlinder er zó uit ziet, heeft hij een heus  transformatieproces doorlopen. Het begint zo eenvoudig. Uit het ei gekropen, eet de larve zoveel groene blaadjes als hij kan vinden. Als de rups voldoende gegeten heeft, trekt hij zich terug in zijn schulp en voltrekt er in zijn cocon een klein wonder. Als vlinder kruipt hij uit de pop en mag hij de wereld verkennen. Deze reis duurt meestal enkele dagen, hooguit weken.  En dat principe intrigeert mij. Je hebt de wereld als larve en rups van een tak aanschouwt, je trekt je terug en sluit je af van de wereld en komt dan, als een soort Assepoester, tevoorschijn. Wonderschoon aangekleed in de meest prac...

In mijn vorige blog heb ik geschreven over mijn nieuwe audio/navigatiesysteem. Deze werkte geweldig met uitzondering van de telefoon. Als ik naar huis belde, kreeg ik steevast de opmerking of ik "met mijn hoofd in een ton zat" vanwege het holle geluid. Maar ook "of ik een enorme regenbui over me heen kreeg" vanwege het kabaal op de achtergrond. Niks van dit alles. Ik reed in het zonnetje, in een gesloten auto, géén cabrio. Nader onderzoek door de fabrikant van het systeem gaf duidelijkheid. Mijn mobiele telefoon en het audio/navigatiesysteem waren niet compatibel. De één was te oud, de ander te nieuw. Met andere woorden: ze waren niet op elkaar afgestemd. De techniek staat echter voor niets. Mijn mobiele telefoon werd ge-update en dat gaf een prima resultaat. Tegenwoordig krijg ik te horen "waar ik vandaan bel?" Eind goed al goed. En nu bedenk ik me dat dit soort zaken in het 'gewone' leven ook spelen. Sommige mensen zijn niet compatibel....

A fgelopen dagen was het mooi zomerweer. De zon belichtte op prachtige wijze de uitbundig bloeiende rozen, vlinderstruiken en lavendel. Bijen vlogen doelbewust op hun favoriete bloemen af. Door de aangename temperatuur buiten, liepen de mensen rustig naar de stad, het bos of reden naar het strand om aangenaam te vertoeven. Kortom, van de zomer werd volop genoten. Vanochtend stond de zon stralend aan de hemel. 's Middags gooide de natuur er een tweetal regenbuien tegenaan. Vanavond zat ik buiten koffie te drinken en keek de tuin in. De aarde was met fijne zomerregen besproeid en had alles lekker opgefrist. Mijn blik werd gevangen door de regendruppels op de bladeren van de vrouwenmantel.  Het was a lsof de druppels de tijd kregen om uit te rusten van de vermoeiende reis van boven naar beneden. Uiteindelijk rolden ze van de bladeren af en werden door de aarde opgenomen.  Zo krijgt de uitdrukking 'en af en toe een bui' en heel andere betekenis voor mij.

Afgelopen weekend is het audio/navigatiesysteem op vakkundige wijze uit mijn auto verwijderd. Muzikale vandalen hebben midden in de nacht hun slag geslagen. Van de dader(s) ontbreekt elk spoor. De volgende dag attendeerde een buurvrouw mij op de schade: de auto lag vol met glas, in de console was een gapend gat aanwezig en de auto was doorzocht op kostbaarheden. De eerstvolgende werkdag reed ik naar de garage om de schade te herstellen. Ik bleek niet de enige met pech te zijn. De man voor mij begon uitvoering te vertellen hoe de schade aan zijn auto ontstaan was. 'Ik ben domweg tegen een paaltje aan gereden. Ik lijk wel een vrouw, zei hij vriendelijk tegen receptioniste en liep vervolgens naar buiten. De receptioniste keek de man verbaasd na. 'Deze man is wel erg eerlijk', zei ze lachend. 'Je wilt niet weten wat voor verhalen ik te horen krijg van mannen die hun beschadigde auto brengen'. Ze voerde onderwijl mijn gegevens in het computersysteem. ...

Dinsdagochtend reed ik het parkeerterrein van het kantorencomplex op. De struiken en de bomen waren nog nat van de regen, die 's nachts in overvloed was gevallen. De zon scheen inmiddels fel en het beloofde een warme dag te worden. Twee stoere mannen, van een niet nader te noemen hoveniersbedrijf, waren druk bezig om de tuinen rondom de kantoren te schoffelen. Ik stak mijn hand naar hun op, als groet, en liep het kleinste kantoorgebouw binnen. Ik was de enige die vandaag aan het werk was en ik had veel werk te doen. Een uur later stak één van de hoveniers zijn hoofd om de deur met de vraag 'of ze een bakkie koffie konden pakken in de kantine' (voor de volledigheid: deze mannen drinken wel vaker koffie in onze kantine als ze bezig zijn in de tuin). Ik knikte en op mijn vraag of ze wisten hoe het koffieapparaat werkte, knikten ze instemmend.  Nadat de koffie op was, bleef één van de hoveniers nog even staan. 'Waar moet het heen', zei hij en schudde met zijn hoof...

Kijkend naar een vogel Verwachtingsvol zit ik in de tuin van de zomer te genieten. Het is augustus, de zon schijnt, het is aangenaam warm en de vakantie achter de rug. Mijn katten liggen loom in de zon en kijken af en toe op: een ijverige mier wordt aandachtig bekeken, de vogels in de lucht daar en tegen worden nadenkend in de gaten gehouden.  Wat een heerlijk leven heeft een kat. Ze hebben keuze om te liggen op de stenen of in het koele gras. Als het ze uitkomt, eten ze een hapje, al dan niet geserveerd in een schaaltje (lees brokjes) of een kleine snack (lees een bromvlieg). Het ultieme kattenleven is soms verrassend eenvoudig!