Paaltje? Inbraak?

Afgelopen weekend is het audio/navigatiesysteem op vakkundige wijze uit mijn auto verwijderd. Muzikale vandalen hebben midden in de nacht hun slag geslagen. Van de dader(s) ontbreekt elk spoor. De volgende dag attendeerde een buurvrouw mij op de schade: de auto lag vol met glas, in de console was een gapend gat aanwezig en de auto was doorzocht op kostbaarheden.


De eerstvolgende werkdag reed ik naar de garage om de schade te herstellen. Ik bleek niet de enige met pech te zijn. De man voor mij begon uitvoering te vertellen hoe de schade aan zijn auto ontstaan was. 'Ik ben domweg tegen een paaltje aan gereden. Ik lijk wel een vrouw, zei hij vriendelijk tegen receptioniste en liep vervolgens naar buiten.

De receptioniste keek de man verbaasd na. 'Deze man is wel erg eerlijk', zei ze lachend. 'Je wilt niet weten wat voor verhalen ik te horen krijg van mannen die hun beschadigde auto brengen'. Ze voerde onderwijl mijn gegevens in het computersysteem. 'Mannen vertellen, als ze hun auto hier inleveren, uitgebreid dat hun vrouw in de parkeergarage de bocht niet goed genomen heeft. Of dat hun vrouw, druk bellend, een paaltje meeneemt tijdens het inparkeren'. Nu glimlachte ze breed uit. 'En op één of andere manier heb ik toch een ander beeld van de situatie'.

Een paar dagen later haalde ik mijn auto op. De achterruit was hersteld, de auto blinkend gepoetst en voorzien van een nieuw audio/navigatiesysteem. Het geluid is eerlijk gezegd véél beter dan het vorige systeem. Dat merk ik met name tijdens het handsfree bellen. En het navigatiesysteem is van een extreem hoog niveau. Volgens mij heeft koningin Beatrix de route-instructie ingesproken. Ik word nu op deftige wijze begeleid in mijn zoektocht naar mijn bestemming.

En nu vraag ik me af wat ik van deze inbraak moet vinden? Moet ik geïrriteerd en boos blijven of blij zijn met mijn veel beter functionerende audiosysteem? Ook vraag ik me af hoe het CBS (centraal bureau voor de statistiek) aan informatie komt over schadevrij rijden van mannen en vrouwen. Wellicht moeten de statistieken herzien worden? 

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen