Nooit genoeg van de sneeuw

Afgelopen zaterdag was het typisch Hollands winterweer. Een gure wind waaide door Nederland en de ijzige kou voelde vervelend aan. D. en ik waren naar Loosdrecht gereden. 's Zomers is dit dorp volgeladen met fleurig geklede dagjesmensen. Het is filerijden op weg naar de Loosdrechtse plassen. Men gaat naar de boot om te varen of om op een terras te zitten met een rosé, prosecco of een biertje van de tap. De mensen die er nu waren, waren ingepakt in dikke jassen, (bont)mutsen en stevige wanten. Het buiten-zijn werd door de meeste tot een minimum beperkt. Op de radio klonk de weervoorspelling: ".... met zondag kans op sneeuw ....". D. en ik keken elkaar aan. We hadden genoeg van de sneeuw; wat ons betreft kon de lente komen. Maar dat zat er vooralsnog niet in.

Zondagochtend. Ik keek uit het raam en zag dat de tuin, het balkon en de terrasstoelen bedekt waren met sneeuw. Het buitenleven was verstild. Geen tjilpende vogels, geen buitengeluiden, geen veeg- of harkgeluiden van enthousiastelingen die in de tuin werkten. Mensen hadden zich teruggetrokken in hun warme huizen. De lucht bleef ernstig grijs, alsof ze de mensen duidelijk wilde maken, dat ze nog meer sneeuw in petto had.
 
Mijn katten stonden al mauwend te wachten. Zij wilden de witte buitenwereld wél ontdekken. De kleinste kat (Babs) huppelde enthousiast naar buiten.Trots keek ze naar haar voetstappen in de sneeuw. De andere kat (Boris) draafde door de tuin, maakte een rondje om de schuur heen en eindigde bij de achterdeur. Zijn bezoek aan buiten was snel afgelopen. Babs daarentegen ging verder op onderzoek. Ze bleef een minuut stilstaan bij de gieter die bedekt was met sneeuw. Ze drukte haar poot in de sneeuw, alsof ze deze wilde markeren: van mij! Na een tijdje kwam ze weer binnen. Even opwarmen, eten, genieten van een knuffel om daarna weer naar buiten te gaan. Mijn katten hebben nooit genoeg van de sneeuw. Bofferds.

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen