Sinterklaas is in aantocht!

Op mijn kalender heb ik de volgende feestdagen afgestreept: Halloween en Sint Maarten. Vooral bij deze laatste hebben kinderen van alle leeftijden hun slag geslagen en genieten nu, een dag later, van het vele snoep, chocola, mandarijnen en tandenborstels die ze van hun buurtgenoten hebben ontvangen, na het zingen van een vrolijk liedje. Niet ieder kind is geschikt voor het zangkoor. Zo hoorde ik mijn driejarig neefje het hoogste lied brullen, waarbij hij de klemtoon op de ááá' legde als "... Sint Mááááááárten ....". Zijn broer en diens vriendje fungeerde als achtergrondkoor. Erg leuk om te horen.

En binnenkort mag Sinterklaas zijn intrede doen. Aankomende zaterdag is het zover. Samen met honderden Zwarte Pieten arriveert hij in elk dorp en elke stad in Nederland. Het vervoersmiddel kan variëren, maar elk voertuig is afgeladen met cadeautjes, pepernoten en chocoladeletters. Ondertussen vullen de kinderen hun verlanglijstjes of ze vertellen welke cadeautjes ze willen krijgen: een barbiepop (de echte), dat gave spel voor op de Wii en heel veel LEGO en Playmobile ..... Maak daar, als Sinterklaas, maar eens chocola van. 

Op dé dag zelf zie je Sinterklazen en Zwarte Pieten in alle soorten en maten en uitvoeringen voorbij komen op straat. De jute zakken met cadeautjes zijn die avond niet aan te slepen. Dit alles brengt mij terug naar een memorabele sinterklaasdag zo'n 10 jaar geleden. 

In 2003 vormde ik, samen met 2 collega's, een Sinterklaasteam. Ik noem Sinterklaas in deze blog Johan en Zwarte Piet Ethel. Bij een verkleedwinkel hadden Ethel en ik zwarte pietenpakken en pruiken gehuurd en zwarte schmink gekocht. Johan liep langs de rekken met talloze mantels, mijters, baarden, snorren en staffen. Bepakt en bezakt reden we met onze spullen naar het huis van Ethel, om zo in de gedaante van Sinterklaas en Zwarte Piet te stappen. Wat een leuke verkleedpartij was dat! Buiten aangekomen waren de eerste reacties al zichtbaar. Moeders met kinderen bleven stilstaan terwijl Ethel en ik de mantel van Johan zorgvuldig in de auto legde en er ook achter kwamen, dat een mijter op het hoofd van Johan niet zo'n goed idee was: het dak van de auto was niet afgestemd op mijterhoogte.

Op het werk aangekomen hebben wij ons enthousiast van onze taak gekweten. Pepernoten strooiden wij kwistig in de rondte, we huppelden een vergadering binnen en lazen de aantekeningen van hoge directeuren door, we maakten radslagen (of wat daar ook voor door moest gaan) in de lange gangen. Kortom, Ethel en ik hadden de hoogste pret. Johan daarentegen, nam zijn rol als Sinterklaas heel serieus. Gracieus liep hij door de gangen en vroeg, met zijn prachtige Sinterklaas-bas-stem, aan elke medewerker of hij/zij wel lief was geweest in het afgelopen jaar of mee moest in de zak naar Spanje. Gelukkig koos niemand voor de laatste optie en vertrokken wij een uur later weer naar onze auto. 
Wat te doen? Afschminken? Of nog even verder gaan met dit grappige toneelstuk? We kozen unaniem voor het laatste.
Mijn moeder had mij gevraagd om naar het huis van haar collega te gaan. Zijn zoon zat ziek thuis. En natuurlijk mocht ik naar binnen! Zwarte Pieten mogen alles. Het jochie van een jaar of 4 zat witjes op zijn bed in de slaapkamer. Verrast keek hij op. Stond er nu echt een Zwarte Piet aan zijn bed? Mocht hij gewoon pepernoten eten? "Jippie, lekker", zei hij zachtjes toen ik de kamer weer uit holde. 

De moeder van Ethel was erg benieuwd hoe haar dochter er uit zou zien in deze nieuwe, tijdelijke, gedaante. Ze stond ons glimlachend op te wachten. Terwijl Ethel en ik de mijter op het hoofd van Johan zette, werden wij omringd door veel kinderen, vergezeld door hun moeders. Natuurlijk wisten deze kinderen dat Sinterklaas niet bestond. Ze waren tenslotte al 8, 9 of 10 jaar. Maar ja, als Sinterklaas en Zwarte Piet in levende lijve voor je staan, dan ben je hier niet meer zo zeker van. Beleefd beantwoordden zij de vragen die Johan aan ze stelden. "Ja, ik ben lief geweest", zei een grote jongen van ongeveer 9 jaar terwijl hij zijn moeder indringend aankeek. Nadat iedereen voorzien was van schuimpjes en pepernoten, liepen wij het huis binnen van Ethel's moeder. Gordijnen werden dichtgetrokken, zodat niemand meer zicht had op de Sinterklaas en Zwarte Pieten in haar huis. Opgelucht schoof Johan zijn baard opzij en dronk gretig zijn koffie op. Dit keer niet door een rietje. 

Het was al bij 6'en toen wij huiswaarts keerden. Ook dit keer stapten wij voorzichtig uit; het was gaan sneeuwen en we wilden niet dat Sinterklaas een sliding zou maken. Op straat hoordden wij onze naam: "Sinterklaas, Zwarte Pieten! Mag ik jullie wat vragen. Kunnen jullie nog even bij ons binnenkomen?" We keken elkaar aan. "O.k., dit is ons laatst bezoek", zeiden we tegen elkaar, en liepen naar het huis. In de woonkamer stond een groot ziekenhuisbed. Zijn vrouw was net thuisgekomen van een complexe ziekenhuisopname. Hun tweelingzonen van 4 of 5 jaar stonden in het midden van de kamer. De ondeugd en levenlust waren duidelijk in hun ogen te zien. Het ene jongentje had een ziekenhuisbandje om zijn pols. Ook hij was net thuisgekomen uit het ziekenhuis en had het bezoek van Sinterklaas en zwarte pieten telkens net gemist. Ietwat verlegen staarde hij Johan aan. "Ja, ik ben lief geweest Sinterklaas", antwoordde hij op de vragen van Johan. Voor de zekerheid keek hij zijn vader en moeder aan, die instemmend knikten. Met een lach van oor tot oor vernam hij het nieuws, dat er vanavond zeker cadeautjes op hem zouden wachten. Snoepend van de pepernoten, kroop hij samen met zijn broertje op het bed. Even knuffelen met ziijn moeder. Dat had hij wel erg gemist.
 
Ietwat ontroerd liepen wij weer naar buiten, en zwaaiden voor de laatste keer naar het gezin dat ons achter het keukenraam stonden na te kijken. Dikke sneeuwvlokken lagen op de stoep en op straat. Voorzichtig lopend begaven wij ons naar het huis van Ethel om ons om te kleden.

Ik kan je zeggen: met groene zeep gaat de zwarte schmink gemakkelijk snel van je gezicht. Moe maar voldaan vertrok ik naar mijn eigen huis om samen met D. en vrienden dit bijzondere feest te vieren.

Aankomende 5 december ben ik geen Zwarte Piet, maar blijf mijn eigen vertrouwde zelf zonder pruik, onhandige maillot en ruime cape. Maar ik ga zeker van dit oer-Hollands feest geniete