Blaffend het nieuwe jaar in

Bij het lezen van de titel, zou je zomaar kunnen denken dat ons kattenhuishouden is uitgebreid met één of meer honden. Ik zal je geruststellen; dat is niet het geval. En toch zou ik het graag over blaffende honden willen hebben. Wat is het geval?

Vriendlief en ik liepen afgelopen zondag naar het tuincentrum. Gewoon om even de koude buitenlucht op te snuiven en een wandeling te maken, met als doel kattengras te halen. Ons kattenkwartet is hier namelijk erg gek op. De oude plantjes zagen er nogal verpieterd uit, door het dagenlange gelurk van kattentongen om de grassprietjes. Dan komt er dus een moment dat de grassprietjes het voor gezien houden en, als ze een hoofd zouden hebben, het kopje laten hangen. Hoog tijd voor verse aanwas van gras.

Het tuincentrum zag er nogal kaal uit, zonder kerstbomen. Zelfs de uitverkoop kon er niet voor zorgen dat de drukte van vóór de kerst weer gehaald werd. Wat te denken van 50 -70% korting voor de bestaande collectie? Ik heb me overigens ingehouden en geen extra ballen, slingers, bekers, hangertjes, miniatuurtjes of andere kerstattributen in mijn winkelmandje gestopt. Tijdens de 'kerstroute' merkten we op dat de kamelen en schapen de kerststal hadden verlaten. Ook de kerstman, zijn onafscheidelijke hond en het swingende muzikale beren-trio waren veilig afgevoerd naar een rustige plek. Overal hoorde je het geluid van schroefmachines, werden de stellingen afgebroken en de grote kerstbomen uit elkaar gehaald. Er werd plaats gemaakt voor de lente, zodat de Paashaas in maart stampend zijn intrede kan doen. Voorzien van 2 bakjes kattengras en vetbollen voor de vogels (ooit zal de winter zijn intrede doen), liepen D. en ik naar huis. 

Het was druk onderweg. Veel sjokkende en joggende mensen die het voornemen voor 2016 in uitvoering brachten: conditie opbouwen en afvallen. Maar ook wandelaars en fietsers passeerden het voet-/fietspad. Dat was de reden dat ik als een echte dame vier passen achter D. aan liep. Kon ik mooi in zijn slipstream meelopen. Niet dat dat veel scheelde, want we hadden wind mee, maar toch. Na een kwartiertje lopen hoorde ik een aanhoudend hondengeblaf en ik keek om: een grijze oude dame kwam met behoorlijke snelheid aangereden in haar scootmobiel. Ik keek nog eens goed en zag, behalve de vrouw, ook drie behaarde koppen, waar veel geluid uit kwam en ik vroeg me af hoe deze vrouw deze honden vervoerde. Het antwoord was snel gegeven, toen de vrouw voorbij stoof. Tussen haar benen zat hond nummer 1. Deze hond had de kop langszij gebogen en keek om het linkerbeen van haar bazinnetje heen en blafte onderwijl de woorden: "kom op baasje, ik heb zin om hard te rennen" (of iets in die trant). Hond nummer 2 zat op schoot. Zij keek over het scherm van de scootmobiel uit. Af en toe blafte ze, maar het geluid droeg niet ver; het scherm hield alles tegen. Hond nummer 3 bevond zich in het fietskarretje. Kijkend door het gazen scherm, hield hij alles nauwlettend in de gaten. Volgens mij kende hij de weg, want op het moment dat de vrouw bij de ingang van het park was aangekomen, nam het blafvolume toe tot oorverdovend. 

De vrouw wachtte totdat de auto's en bussen waren gepasseerd en reed toen doelbewust het park in en stopte bij de schapenwei en de beek. Eén voor één stapten haar harige huisgenoten uit. Huppelend en hollend liepen ze achter de scootmobiel aan en het blaf-volume nam af. Nu konden ze hun energie op hele basale dingen richten en ongegeneerd snuffelen aan alle bomen, struiken, grassprietjes en andere natuur, die zij tegenkwamen. 


Deze dame komen we vaak tegen, als we in het park rondlopen. Maar ik heb nooit de manier mogen aanschouwen, hoe zij met haar honden in het park terecht komt. Tot die zondag. En nu? Nu ben ik nog nieuwsgieriger geworden en vraag ik me af hoe zij haar weg naar huis aflegt? Hoe krijgt zij hond nummer 3 in de wagen? Ze kan niet tillen. Zit hij altijd in de wagen of mag hij ook voorin zitten? Misschien wisselen ze wel af, zoals je ook doet met kleine kinderen (jij mag op de heenweg achterin, en je zusje op de terugweg).  Kortom, voldoende reden om ook dit jaar weer veel naar het park te lopen. Niet om conditie op te bouwen, maar om te genieten van de natuur en de, al dan niet, harige bezoekers. 

Tijdens zo'n wandeling heb ik overigens wel mentale conditie opgedaan en heb inmiddels het volgende niveau bereikt: zelfs als je minder goed ter been bent, en je je in een scootmobiel moet voortbewegen, dan nog kan je huisdieren houden. Als je maar inventief en creatief bent!

Met deze wijsheid liepen D. en ik weer huiswaarts. Terug naar de kerstboom en terug naar ons kattenkwartet. Thuis werd het kattengras met luid gejuich ontvangen, waarna het minutenlang stil was. Het enige wat ik hoorde, was het sabbelende geluid, wat je ook hoort als kinderen een lolly eten: heel veel gesmak. En zo verliep de derde dag van het nieuwe jaar: van luid geblaf naar zacht gesabbel. Mooier kan ik het niet maken. 


Omdat ik geen fototoestel bij me had, heb ik afbeeldingen van internet gebruikt. De foto van de aanhanger is afkomstig van online bouwmarkt, die van de keeshond van alle hondenrassen webklik