Een fascinerend apparaat
Het is vrijdag 2 augustus 13.30 uur en het is erg warm buiten. De zon schijnt onvermoeibaar en verwarmt de lucht moeiteloos naar 30 graden en meer. De stranden liggen vol met kuilengravende, zonaanbiddende, zandkastelen-makende strandgangers die een (e)-book lezen, hun smartphone checken, een duik in het zeewater nemen of gewoon met hun ogen dicht van de zon genieten. D. en ik brengen het zonnige weer op een andere manier door: binnen.
We genieten van ons koele huis. De ventilator staat aan en, nu onze kat Babs van de eerste schrik bekomen is, zit ze gefascineerd naar dit bijzondere apparaat te kijken. Met verbazing ziet ze de ventilator langzaam van links naar rechts bewegen, waardoor de lucht verplaatst wordt. Op een veilige afstand laat ze haar vacht naar achteren blazen. "Mmmmh. Prettig zo. Valt mee. Beter dan vannacht", zie ik haar staccato denken. Een toelichting op deze laatste zin, is wel handig.
Vannacht werden we rond half 3 gewekt door een rennende, aan de diarree zijnde kat die een sprintje van beneden naar boven trok in nog geen 20 seconden (ze heeft de vervelende gewoonte om te rennen als ze aan de diarree is, in tegenstelling tot de andere katten die in alle omstandigheden de kattenbakken te gebruiken). Boven aan gekomen schrok ze van de ventilator en vloog met een enorme sprong langs dit, voor haar, vreemde apparaat om dekking onder de gordijnen te zoeken.
D. en ik keken elkaar met slaperige ogen aan en liepen gezamenlijk naar beneden om de schade te bekijken. Wauw, wat een puinhoop. Nadat we haar ontdaan hadden van de vieze stinkende smurrie in haar vacht, trokken wij gewapend met een rol keukenpapier, plastic zak, handschoenen én een emmer sop langs het stinkende poepspoor, dat zich ruimschoots op de vloeren, trap en ramen bevond. Een uur later waren we klaar. Het huis rook weer 'normaal' en Babs lag op de badkamervloer te slapen.
Babs ligt nu binnen onder het gordijn met een stukje karton te spelen. Ze heeft het beter naar haar zin dan vannacht. Wij ook!
We genieten van ons koele huis. De ventilator staat aan en, nu onze kat Babs van de eerste schrik bekomen is, zit ze gefascineerd naar dit bijzondere apparaat te kijken. Met verbazing ziet ze de ventilator langzaam van links naar rechts bewegen, waardoor de lucht verplaatst wordt. Op een veilige afstand laat ze haar vacht naar achteren blazen. "Mmmmh. Prettig zo. Valt mee. Beter dan vannacht", zie ik haar staccato denken. Een toelichting op deze laatste zin, is wel handig. Vannacht werden we rond half 3 gewekt door een rennende, aan de diarree zijnde kat die een sprintje van beneden naar boven trok in nog geen 20 seconden (ze heeft de vervelende gewoonte om te rennen als ze aan de diarree is, in tegenstelling tot de andere katten die in alle omstandigheden de kattenbakken te gebruiken). Boven aan gekomen schrok ze van de ventilator en vloog met een enorme sprong langs dit, voor haar, vreemde apparaat om dekking onder de gordijnen te zoeken.
D. en ik keken elkaar met slaperige ogen aan en liepen gezamenlijk naar beneden om de schade te bekijken. Wauw, wat een puinhoop. Nadat we haar ontdaan hadden van de vieze stinkende smurrie in haar vacht, trokken wij gewapend met een rol keukenpapier, plastic zak, handschoenen én een emmer sop langs het stinkende poepspoor, dat zich ruimschoots op de vloeren, trap en ramen bevond. Een uur later waren we klaar. Het huis rook weer 'normaal' en Babs lag op de badkamervloer te slapen.
