Een vogeltaartje voor Beau

Deze mijmering heb ik geschreven voor het blad 'It's Coontime'.

Heb je dat wel eens? Dat je een ruimte binnen loopt en een grijs met wit pluizig katje ziet zitten en dan ter plaatse smelt? Dat je dat levende knuffelbeertje op wilt pakken en in je zak wilt stoppen om ‘m mee naar huis te nemen, zodat je nog meer tijd hebt om naar hem te kijken? Dat gevoel hadden wij toen wij op een zaterdag in juli 2006 een bezoek brachten aan een cattery in Nunspeet. Het katje in kwestie zat, samen met zijn zusje en moeder, in een grote bench in de woonkamer. ‘Wat willen jullie van mij’, zagen we hem denken, terwijl hij ons met zijn blauwe oogjes aankeek. Na een minuut of 5 wandelde hij naar ons toe en liet zich rustig aaien. Vriendje en ik keken elkaar aan en knikten: dit wordt onze eerste Maine Coon. Bij elk bezoek zagen we hem groter worden en toen we de vraag kregen, hoe wij hem wilden noemen, vertelde vriendje dat hij de naam Beauregard wel mooi vond, roepnaam Beau (volgens google is de betekenis van de voornaam: knap en beeldschoon).

Terugkijkend naar de afgelopen 10 jaar, kan ik niets anders zeggen, dan dat hij zijn naam alle eer aan doet. Beau is een vredelievende zachtaardige, nieuwsgierige, speelse en schattige knuffelkat. Ook al is hij met zijn compacte bouw en niet al te grote oren een oud modelletje, voor ons is hij een knappe vintage-kat. Hij bestuurt het kattenhuishouden, ook wel Maine Coon Kwartet genoemd, op een rustige en kalme wijze. Op het moment dat één van de andere katten staat te blèren, dan kijkt Beau op om te kijken of er iets gedaan moet worden. Meestal legt hij zijn kop weer te rusten, maar soms moet hij als scheidsrechter optreden. Dan wandelt hij rustig naar zijn huisgenoten en gaat daar zitten kijken. Het resultaat is verbluffend; de katten in kwestie houden op met kibbelen. Onze jongste kater, Duke genaamd, is stukken zwaarder en groter dan Beau. Maar op de momenten dat Duke iets spannend of eng vindt, dan loopt hij naar Beau, duwt zijn kop tegen hem aan en laat zich over zijn kopje likken. Duke is blij met de aandacht, die hij krijgt en laat zich dan lomp omvallen om nog meer te kunnen genieten. Beau ligt onzichtbaar, achter zijn huisgenoot, maar vindt dat allemaal goed.

Daar waar de anderen hun stembanden veelvuldig gebruiken, is Beau degene die bijna geluidloos communiceert. Met een smekende blik in zijn ogen, kan hij ons op 8 meter afstand, vragend aankijken met de vraag: ‘doe je de deur voor mij open, alsjeblieft’. En dat doen we natuurlijk. Diezelfde blik gebruikt hij ook om ons duidelijk te maken, dat hij (een uur lang) op schoot wil liggen, geaaid wil worden over zijn buikje, met zijn favoriete speeltje wil ravotten en nog een hapje wil eten. Die laatste vraag beantwoordden wij steevast met ‘nee, je hebt je brokjes al op voor vandaag’. Altijd sjokt hij dan na een paar minuten terug naar zijn mandje om een dutje te doen. Als hij geen brokjes mag, dan gaat hij wel dromen over een vogeltaartje.

Afgelopen juni heeft Beau de leeftijd van 3653 dagen bereikt. Die vogeltaart heeft hij niét gekregen, maar wel een extra hapje vlees.