I'm watching you


Gehuld in luchtige zomerkleding baande ik mij gisteren een pad door de wildernis. Dit keer heb ik het niet over een vakantie in het gebergte van Siberië of een vallei in Italië, maar schrijf ik over een projectbezoek aan Den Haag. Samen met nog vijf andere mensen liep ik in een bos tussen loof- en naaldbomen in alle soorten en maten, die het zonlicht uitstekend filterden en zorgden voor indrukwekkende schaduwen op de grond. Overal zag ik fruitbomen staan. Ze etaleerden hun beste fruit op ooghoogte en kleurige appeltjes, peren en pruimen hingen voor het oprapen. Op enkelhoogte hadden braamstruiken veel ruimte ingenomen en hun puntige stengels hadden ze verspreid over de grond liggen, al dan niet vervlochten met andere struiken of bomen. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik óver de takken heen stapte of er onder door kroop. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om dáár eens lekker doorheen te wandelen. Bijen zoemden om mijn hoofd, vlinders dartelden door de lucht en de hommels lieten me zoemend weten dat het er een walhalla was. We liepen overigens niet alleen door deze wildernis. Achter ons liep een bewaker, die ons constant in de gaten hield. Ik kende zijn naam niet en had alleen te horen gekregen dat hij wel oké was. Met zijn bruin/zwarte ogen hield hij het gezelschap in de gaten, terwijl hij met stevige stappen door het zand liep. Heel soms kwam hij even naast me lopen. Op momenten dat ik stilstond om foto’s te nemen van de omgeving, bleef hij me opwachtten. Zodra ik mijn smartphone in de tas had gestopt en mijn weg vervolgde, liep hij voor me uit, totdat ik mijn gezelschap weer had bereikt. Eén keer wandelde hij weg om te pauzeren. Hij had een stuk van een tennisbal gevonden in de modder en vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij hier mee lag te spelen. Onder het mom ‘de boog kan niet altijd gespannen staan’ rechtvaardigde hij zijn activiteiten. De frons op zijn stevige voorhoofd was verdwenen en hij liet ons verder wandelen over het terrein, terwijl hij op de grond bleef liggen. Na vijf minuten voegde hij zich weer bij ons. Hij kon er weer tegen aan, tenminste, dat maakte ik uit zijn blik op. Bij de auto aangekomen nam hij afscheid van ons. Hij streek langs mijn benen en gaf mij een knikje. 'Tot de volgende keer’, leek hij te zeggen. Opgewekt wandelde hij weg. Ik denk dat ik hem Ronnie noem. Dat vind ik wel een passende naam voor een rottweiler.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen