Mijn mijmeringen

 'Het is zo grijs en grauw' hoorde ik afgelopen tijdens het bellen vanuit de Zilverlijn. Uit alle hoeken van Nederland klonk deze zelfde uitspraak. Ik luister naar verhalen die over somber-zijn gaan, over ouder worden, naasten die ziek zijn, de digitale afstandelijkheid die blijkbaar bij deze tijd hoort en over de herinneringen van vroeger. In detail werd gesproken over verraad en verklikken; wat in de WO II gelijk resulteerde in executies. Maar er werd ook over de vriendelijkheid van mensen gesproken: dat er eten werd uitgedeeld terwijl ze zelf niet veel hadden, mensen werden geholpen die het slecht hadden, over verantwoordelijkheid nemen.  En na het delen van al deze (zware) onderwerpen hebben we het over de onderwerpen die licht geven: de kerstboom versieren, kaarsen branden, het prettige gezelschap van huisdieren, mensen die vriendelijk lachen naar een onbekende en we lachen ook.  Na afloop dwarrelen flarden van de verhalen nog door mijn hoofd en het enige wat ik denk...

 Het is heerlijk om buiten te wandelen als het koud is. Koning Winter is in aantocht en je merkt dat de natuur zich hier al helemaal op heeft voorbereid. Alle loofbomen hebben het blad laten vallen terwijl de naaldbomen de natuur nog kleur geven met hun groene naalden. Ik wandel met aandacht over de bruggetjes, trappetjes en boomwortels, want het vriest licht en in een onbewaakt ogenblik lig je zomaar languit op de grond. En ook al kan ik liggend de bepoederde grond nog beter bestuderen, toch gaat mijn voorkeur er naar uit om te blijven staan. En dat was maar goed ook, want anders had ik het roodborstje niet zien zitten, die met zwarte kraaloogjes nieuwsgierig om zich heen keek. Kennelijk had hij besloten om in Nederland te overwinteren en hij zal ongetwijfeld op zoek zijn geweest naar voedsel.    Na een half uur wandelen op de voor mij bekende wandelpaden, kom ik voor de tweede keer dezelfde man tegen. Hij is gekleed op vele kilometers wandelen: petje, rugzak, lang windj...

Wist je dat een beelddenker zo’n 32 plaatjes per seconde in het hoofd ziet? Dat wist ik tot gisteren niet. In de Happinez was hier een artikel aan gewijd. Een erg interessant stuk. Toen las ik dat de meeste mensen taaldenkers zijn: zij zien ongeveer twee woorden per seconde. Ik was er even stil van.  Ik stelde mijn lief de vraag wat hij voor zich ziet als hij aan een bal moet denken. Hij ziet de letters B A L voor zich. Zelf ben ik een beelddenker en ik zie het voorwerp gelijk voor mij: de bal, maar ook de kleur, grootte en het materiaal, in welke omgeving dat is enzovoorts. Voor mij is dit doodgewoon en ik ging ervan uit dat iedereen dit deed. Maar dat er mensen zijn die letters zien, daar had ik nooit bij stilgestaan. In hetzelfde artikel staat hoe men taaldenkers en beelddenkers definieert: 'de officiële termen zijn auditief-volgordelijke denkers versus visueel-ruimtelijke denkers. Bovendien horen beelddenkers vaak ook bijpassende geluiden in hun hoofd en ze voelen veel. Dat is...

Ik heb vanochtend gebeld met mensen die zich hebben aangemeld bij het Ouderenfonds. Wanneer je veel alleen bent, een praatje wilt maken of gewoon even wilt babbelen, dan kan je je hiervoor aanmelden bij de Zilverlijn. Ruim 6 maanden doe ik dit vrijwilligerswerk op maandag- en donderdagochtend en ik luister met veel interesse en aandacht, want iedereen heeft een eigen verhaal en een eigen historie. De ouderen die ik spreek hebben het nodige meegemaakt: van het verlies van een geliefde, onverwachte tegenslagen in het leven tot pijnlijke ziekten, maar ook blijdschap zoals het krijgen van (klein)kinderen, mooie reizen, een fijne partner enzovoorts. Vanochtend sprak ik met iemand van 90 jaar en in dit verhaal noem ik haar mevrouw IJ. Er is veel gebeurd in haar leven en dat heeft geresulteerd in een aantal levenswijsheden, waarvan ik er in dit verhaal drie noem. Nummer 1: neem het leven zoals het komt 'Er gebeurt zoveel in de wereld! Je kunt er wel tegen vechten, maar dat verandert niets...

   Ik zit regelmatig met de jongste kat op schoot. Ze heet Delphi en is nu 1,5 jaar oud. Deze vrolijke dame met een spierwitte vacht houdt van spelen, rennen, in de modder liggen, keten en om op de andere katten op te jagen. En, gelukkig, houdt ze ook van kroelen. Zo'n vier keer per dag staat ze mij met vragende ogen aan te kijken: 'of ze even op schoot mag liggen'. Dan pak ik een kleedje dat op grijpafstand ligt en dat leg ik op mijn schoot. Als het kleedje er ligt, dan springt ze met een elegant hupje bij mij en dan gaat ze trappelen, met haar nagels uit, vandaar haar kleedje. Na een paar minuten is ze klaar en dan laat ze zich met een zucht achterover vallen. Dan kijk ik naar haar koppie en dan zucht ik ook. Van geluk.   Gewoon even zitten. Genieten van niets doen. Ik mag genieten van een kattenlijf dat tegen mij aan ligt. Ik voel haar spinnen en dat vibreert. Het lijkt wel alsof al mijn lichaamscellen in de ruststand komen. Na een kwartier is het klaar. Dan springt ze...

 'Ik ga eens puzzelen!' hoor ik vanuit de kamer en mijn lief pakt een zak met stukjes gekleurd karton. Er is geen deksel met afbeelding aanwezig, maar hij heeft wel een foto hoe het eruit moet komen te zien. Met gefronste wenkbrauwen zit hij, in stilte, te peinzen en hij begint eerst met de randen. Slim. Stukje voor stukje begint het rariteitenkabinet vorm te krijgen. Ik vind het knap. Zelf heb ik er het geduld niet voor, tenzij ik het voor iemand anders moet doen. Blijkbaar gaat er dan een knop om en wordt 'geduld' geactiveerd. Vijf minuten later zit ik aan tafel om mee te doen. Puzzelen is leuker met z'n tweeën dan alleen. Het puzzelen doet me denken aan een gesprek dat ik laatst heb gehad met een oudere dame, die vroeger in Indonesië heeft gewoond. Aan de muur van haar woonkamer hangt een puzzel van vijfduizend stukjes. Samen met haar man heeft ze de Nachtwacht aan elkaar gelegd. Vijfduizend stukjes met voornamelijk zwart, donkergrijze kleuren hebben ze jaren gel...

 Op donderdagmiddag ga ik altijd op bezoek bij mevrouw W. Deze 97 jarige oude dame kan niet meer lopen en ligt 24/7 op bed. Ondanks deze situatie is ze altijd vrolijk en nieuwsgierig en praten we over vroeger, maar ook over wat komen gaat. Onderwijl smullen we van chocolade en aardbeien en drinken mokken met dampende thee.  Na mijn bezoek liep ik naar huis en werd bijna tegen de grond gelopen door een jongetje dat verstoppertje speelde. En daarna volgde zijn zusje, ook al zo gehaast. Het ging er dus heel serieus aan toe. Geamuseerd liep ik verder en mijn oog viel op een oudere dame die gehurkt tussen twee auto's zat. Ik keek nog eens goed naar haar (of ze gevallen of onwel geworden was) en vervolgens zag ik haar olijke blik: oma deed ook mee met dit spel en verstopte zich. De moraal van dit verhaal: blijf spelen! Hoe oud en stram je ook bent, heb plezier. Want dan kan je, als je niet meer lopen kunt, altijd met plezier terugdenken aan die tijd dat .... (vul zelf maar in).

Een slak gleed over de stenen in de tuin en liet een slijmerig spoor achter. Eén van de katten keek nieuwsgierig toe hoe het beestje zich een weg baande naar een groene struik. Het slijm, en zeker de slak, zijn niet goed voor huisdieren en daarom heb ik de slak op een andere plek gezet: het grasveld voor ons huis onder de boom. Ondertussen had ik dus de slak vast. Het beestje bewoog zich alle kanten op en was op zoek naar vaste grond onder zijn glibberige buikje. Best interessant eigenlijk. Nu graast hij tussen de grassprietjes en leeft hij nog lang en gelukkig😉

 In vroegere tijden verplaatsten mensen zich per paard en wagen. Zo stapte je, als je beschikte over voldoende financiële middelen, in je rijtuig. Daarna nam de koetsier plaats op de bok en je ging op reis. De paarden liepen deels stapvoets over het bospad of in volle gallop over de wegen waar dat mogelijk was. En als je niet van goede komaf was, dan vervoerde je jezelf met paard en wagen en klom je zelf op de bok. Hoe je je ook verplaatste, het kostte tijd om ergens naar toe te reizen en men nam hier de tijd voor. Hoe anders is het nu. Tegenwoordig kan het niet snel genoeg gaan: met de hogesnelheidslijn of vliegtuig ben je in no-time op de plaats van bestemming; je zit comfortabel in je stoel en je merkt er niets van als de trein zich met een snelheid van 300 km/uur voortbeweegt (om over het vliegtuig maar niet te spreken). Ook in je eigen auto kan je makkelijk 180 km/uur rijden, maar dat doe je niet omdat je anders een boete krijgt voor te hard rijden. Hard rijden is leuk, want l...

  Stel je het volgende eens voor: je bent een jongen van een jaar of 14 en je loopt samen met je broertje van 12 jaar en je ouders door een natuurgebied. Het is zó saai om te wandelen, maar het moet van moeder omdat: 'we ook moeten bewegen tijdens de lockdown'. Ik kijk naar voren en opzij en ik ziet alleen maar zand, bomen en dood gras. Boring, saai! Omdat het koud is buiten, moet ik een winterjas dragen én een muts én handschoenen, maar eigenlijk is dit overbodig: ik heb het altijd warm, maar het moet. We lopen in een slakkentempo, echt traag. Mijn vader en moeder praten met elkaar, maar ik zou niet weten waarover. Dat wil ik eigenlijk ook niet weten, want ik word er moe van. Flarden van gesprekken waaien naar mij toe en het gaat over ziek kunnen worden, dat ik zo groot ben geworden en dat het moeilijk is om vakken te onderwijzen waar ze zelf ook geen raad mee weten. Ik loop door en spoor mijn broertje aan om ook harder te lopen. Even weg   van het gezeur, maar er is niet...

Het is alweer een tijdje geleden dat ik de boeken 'Big Magic' (van Elizabeth Gilbert) en 'Als jouw leven een cirkel is, waar sta je dan' (van Inez van Oord) heb gelezen. Beide boeken gaan over creativiteit en over trouw blijven aan jezelf. De schrijfsters vertellen hoe ze omgaan als een idee zich aandient, hoe de ideeën vorm gekregen hebben of juist niet. Over behaalde successen en over tegenslagen. Beide boeken heb ik drie keer gelezen in de afgelopen 4 jaar maar er gebeurde niet veel. Ik werd er wel vrolijk van maar daar bleef het bij. Maar toen las ik Big Magic afgelopen oktober voor de vierde keer las en viel mijn oog op de passages waar geschreven wordt welke weg een idee aflegt. En dát fascineerde mij. Ik ging er nog eens beter voor zitten en probeerde het mij in te beelden: een idee gaat op zwerftocht op zoek naar iemand die hier uitvoering aan geeft. En opeens kreeg ik het warm en werd ik heel blij. Ik kreeg een brainwave, of hoe je dat ook maar noemt, want op...